Ik zit wat verweesd op een bankje in het station. Ik probeer na te denken, maar dat gaat moeizaam. Want er komen te veel emoties door elkaar op me af die de rationele boel verstoren.
We zijn net van de trein gestapt. De #fertiliteitstrein waarin we nu al meer dan een jaar reizen. Het eindstation hebben we nog niet bereikt.
Maar we zitten er wel niet meer op. Ons ticketje is niet meer geldig. Onze embryo’s zijn op. Geen enkele terugplaatsing bracht het blijde nieuws. Correctie: eentje wel, heel even. Maar na 9 weken werd die bubbel abrupt doorprikt, met een zwangerschapsverlies.
Dus zitten we hier. In het station. Of het een tussenstation is of mogelijk een ander eindstation dan we in gedachten hadden, weten we nog niet.
En die onwetendheid, die twijfel, die onzekerheid vind ik bijna te pijnlijk om te dragen. Want ze houdt de mogelijkheid in zich dat ik misschien nooit mama zal worden.
