De stille pijn en rouw van infertiliteit

Onvruchtbaarheid is

Een leegte.

Een onvolledigheid.

Een gevoel van falen.

Een incompleet gezin.

Tranen, zo veel tranen.

Je leven per twee weken leven.

Zwangerschapstesten. Zoveel zwangerschapstesten.

Dokters. Medische onderzoeken. Medische rekeningen.

Hopen dat die acne het gevolg is van zwangerschapshormonen. En geen teken van je maandstonden die eraan komen.

Blij proberen te zijn als je vrienden en familie een zwangerschap aankondigen, maar vanbinnen ineenkrimpen van verdriet.

Geen foto’s of berichten van pasgeboren bundeltjes geluk van anderen kunnen zien.

Pillen en injecties.

Zwangerschapsverlies verwerken. Twee keer.

Kwaad zijn. Zo ongelooflijk kwaad. Om de onrechtvaardigheid.

Ontgoocheling. Hoop. Verwachting. Ontgoocheling. Hoop.

Verdrietig zijn. Zo verdrietig. Ook al heb je eigenlijk zoveel liefde die is opgespaard voor een klein mensje.

Het begrip ‘gezin’ herdefiniëren.

Je slecht voelen omdat je meer wil dan wat je hebt.

Je slecht voelen omdat je eigenlijk al zoveel liefde krijgt van je geweldige partner. Maar toch meer wil.

Ruzie (zoeken) met de man van je leven.

Die toevallige babykleertjes bewaren, voor het geval dat.

Nadenken over de logeerkamer die een babykamer zou worden.

Zoveel negatieve testen.

Namen die ongebruikt blijven.

Roepen. Tieren. Wenen.

Je afvragen of je dromen een houdbaarheidsdatum hebben.

Vechten tegen valse hoop.

Je afvragen of je samen aan een volgende ronde van het traject begint.

Opstaan, elke dag. En doorgaan. Want ja, het leven gaat verder. Jouw wereld staat stil, maar dé wereld niet.

Waarom is de pijn en rouw van een wensouder vaak o zo verborgen? 

Waarom houd je het stil? 

Waarom blijft het stil?