“Heeft een engeltje blond haar?”

We verloren ons kindje na bijna 9 weken zwangerschap. Intussen is dat al zeven maanden geleden.

Dit weekend is een weekend als geen ander voor velen. Een zomerweekend met net te veel regen in plaats van zon. Een weekend waarin de meesten dus wat sakkerden op die zogezegde zomer.

Ik sakkerde niet. Ik heb me verstopt. Tot de middag in mijn bed. Nadien onder een dekentje, met de Tour de France als afleiding.

Ik was niet echt aanspreekbaar. Ik heb mijn vriend afgesnauwd, ook al verdiende hij dat niet. Omdat hij de hele tijd bezig was en schijnbaar niks voelde. Terwijl hij net zo druk in de weer was om niet te moeten denken aan wat vandaag niet is geweest.

Ingekaderd

Ik heb geweend. 2,5 jaar al proberen we voor een kindje. 2 zwangerschappen verloren we. De laatste bleef het hardst hangen. En het verlies heb ik eigenlijk nog niet verwerkt. Want ik ben maar blijven doorgaan - je kent dat wel.

Ik heb ook mijn engeltje weer vastgenomen. Het engeltje dat mijn metekindje maakte net na het verlies in november vorig jaar.

“Heeft een engeltje blond haar, meter?”, hoorde ik haar vragen.

“Goh, engeltjes kunnen verschillende kleuren haar hebben”, antwoordde ik.

“Maar jouw kindje, had je graag gehad dat het blond haar had?”, vraagt ze.

“Ja, dat zou wel fijn geweest zijn.”

Even later gaf ze mij haar getekende engeltje, met blond haar, uitgeknipt zodat het net in mijn handpalm past. Dat heb ik op 6 juli in een kadertje gestoken.