Kerstmis, het is een tijd waarnaar ik wel uitkijk. Familiemens en al. Gezelligheid. En dit jaar keek ik er nog een tikkeltje harder naar uit.
Normaal zou ik rond Kerstmis net iets meer dan 12 weken zwanger geweest zijn. En dat had ik heel graag gevierd met ons ‘drietjes’ en ik was dan ook graag met ons drietjes naar mijn familie voor het kerstfeest gegaan.
Maar net voor ik 9 weken ver was, ging het mis. En dus gaan we met ons tweeën naar het familiefeest.
Tegen dan zal het ook al een maand geleden zijn dat we het zwangerschapsverlies doormaakten. En heb ik het ergens al een plaats gegeven. Maar tegelijk nog niet helemaal.
Ik betrap me erop dat ik af en toe nog de zwangerschapsapp op mijn telefoon open. En dan weer snel sluit.
Of dat ik plannen maak, ze in de agenda noteer en meteen de bedenking maak hoeveel weken ik dan zwanger zou zijn (geweest).
Of dat ik even mijn hart wil luchten. Maar het dan toch maar niet doe. Want ik wil niet zagen of blijven hangen in iets dat er niet meer is.
Of dat ik denk aan het moment waarop ik de fertiliteitsafdeling weer zal binnenstappen. En me instant schuldig voel, want het is nog maar een maand geleden dat we onze baby verloren. Hoe gevoelloos van mij.
Of … Stop! Niet met voelen, wel met alle oordelen die ik heb rond wat ik voel.
Dus dit jaar zijn we met kerst met twee - we hebben elkaar. En dat is oké. Net zoals het evenzeer oké is dat ik de situatie zoals ze nu is soms totaal níet oké vind. En een traan laat. Om wat later weer te kunnen genieten van iets en te lachen.
En wie weet vieren we Kerstmis 2024 dan wel met ons drietjes.
