Ik schreef eerder al over ons fertiliteitstraject. Het laatste stuk dateert van oktober, toen had ik net een heel lastige periode na een biochemische zwangerschap en toch veel verdriet dat er uit kwam. De cyclus erna was normaal de start van een nieuw begin aka een nieuwe priksessie MAAR uiteraard was er weer iets; deze keer een cyste op mijn eierstok. Niets gevaarlijks/kwaadaardigs (ook al zeiden de verschrikkelijke pijnaanval en het totaal van de wereld zijn iets anders) maar dit moest eerst opgelost worden met, oh ironie, de anticonceptiepil.
Ik vergeleek die pijn die me zo overviel met een migraineaanval in mijn buik, waarop de fertiliteitsarts zei dat hoofdpijn een symptoom kan zijn. Ik gaf al eerder aan dat hij mij/een emotionele en wanhopige vrouw in het algemeen, niet zo goed kon begrijpen en aanvoelen.
Soit, een paar weken later was de cyste gelukkig volledig weg en mocht ik beginnen prikken. Weer gaan shoppen in de ziekenhuisapotheek en deze keer hogere dosissen en langer spuiten en nog meer verschillende soorten medicatie én controles. Eigenlijk is zo'n eerste priksessie echt een soort experiment van hoe je lichaam reageert op de dosis en de medicatie. De tweede was dus wat gerichter. Dat resulteerde in ongeveer evenveel eitjes, maar ze waren wel duidelijk van een betere kwaliteit.
Dit keer waren er een aantal vriendinnenetentjes tijdens het prikken, waarbij ik snel naar huis fietste en mijn man klaar stond met de spuiten om ze erin te rammen. Ik heb ook op restaurant in een hoekje zelf zitten prikken met de tafel vol medicatie en wijn. Zo heb ik de film-momentjes ook gehad ;-).
De pick-up in mei was heel zwaar geweest, fysiek en emotioneel. Ik was dit keer dus op het ergste voorbereid, maar was ook veel rustiger doordat ik al wist wat er ging komen én omdat ik het bewust heel rustig aan wou doen nadien.
De ervaring was nu helemaal anders. De vroedvrouwen van fertiliteit zijn zo ongelooflijk lief, die verdienen echt een standbeeld. Zij bereidde me voor, stond voortdurend in communicatie met mij en vroeg vaak hoe het ging. De pick-up zelf viel ook goed mee, al had mijn man bijna heel het steriele proces verstoord door onnozel te doen. (Je wordt echt volledig ingepakt/gespoeld/... al het materiaal wordt uitgepakt, vastgeplakt, .. Het heeft zo iets heel plechtigs en je voelt je dan zo klein.) Ook de communicatie met dokter, laborant en vroedvrouw verliep vlotter - of ik was minder emotioneel/verward dan vorige keer, dat kan ook ...
Na de pick-up kreeg ik eten en kon ik vrij snel naar huis. De dag erna kwam het nieuws dat er opnieuw vier embryo's geslaagd waren. Een paar dagen later mochten we naar Leuven om er eentje op te pikken.
In de fertiliteitspraktijk, aan de ziekenhuisapotheek en ook in Leuven zag ik telkens dezelfde vrouw. Even kort babbelen deed zo'n deugd. Je leeft direct met elkaar mee. Het was voor haar eerste kindje, ze was al lang bezig en had ook al veel pech gehad. Ik durfde zelfs niet meer te zeggen dat ik al een kindje had. Je kan elkaars trajecten niet vergelijken, maar het is toch echt zo'n rollercoaster en elk verhaal is anders/erg.
De sfeer tijdens de terugplaatsing was weer heel positief en grappig. Ook in Leuven zijn er topvroedvrouwen! Het moment dat we terugwandelden naar de parking voelde ik me echt ziek worden. Ik heb de volle twee weken na de terugplaatsing een serieuze griep gehad. Dus mijn hoop op slagen werd getemperd. Ik heb me echt slecht gevoeld, maar had gelukkig geen koorts.
Vlak na kerst mocht ik dan bloed laten trekken en kreeg ik het verlossende, ongelooflijke nieuws dat ik zwanger was. Van de euforie die ik bij mijn eerste kindje en eerste terugplaatsing voelde, was geen sprake. Alleen maar bang en voorzichtig blij zijn. Ook iedereen rond mij was heel blij maar ook heel voorzichtig.
Ik mocht gelukkig al snel op check bij de fertiliteitsgynaecoloog en we zagen een kloppend hartje op zes weken en op acht weken. Ik was ondertussen heel moe en heel 'bweu' (niet echt misselijk, heb ook niet moeten overgeven). Al mijn energie ging naar de baby maken, er was geen energie meer over om heel diplomatisch te zijn op het werk ;-).
Het eerste bezoek bij mijn eigen gynaecoloog op tien weken was ook weer een echte mijlpaal. Sindsdien durfde ik er meer in geloven en werd het echt concreet dat er effectief een mensje aankomt.
We hebben het ondertussen ook aan ons zoontje verteld en dat was enorm vertederend. Hij leeft enorm mee, neemt al echt een zorgende rol op, is zo lief naar mij toe, vindt mijn buik al heel groot (oepsie, he ain't seen nothing yet). Zijn medeleven en beleving hierover is echt geweldig. Hij is het nieuws ook aan alle kleuterjuffen op zijn school gaan vertellen.
Nu ben ik ondertussen 16 weken ver, is de NIPT helemaal in orde en is het echt voor echt. Al zal ik er nooit meer helemaal gerust in zijn.
Ik ben in heel dit traject heel dankbaar voor mijn man die nuchter bleef, het geloof bleef houden en mij tot in het oneindige heeft gerustgesteld, voor de allerliefste vriendinnen die heel het traject en alle afspraken mee opvolgden en meeleefden, voor de acupuncturiste die mijn lijf en systeem en geest tot rust bracht, voor mijn heerlijk zoon die voor genoeg afleiding zorgde, mijn lieve familie die zo meeleefde ...
Ik hoop dat dit verhaal wat hoop kan geven aan anderen die in een traject zitten. Het is zwaar, het is eenzaam, het duurt lang … maar je weet waar je het voor doet en daar kan niks bovenop.
