Brief aan mijn ongewenste kind
Toch was jij plots daar, totaal onverwacht door een verschoven koperspiraal.
"Je hebt pech gehad", zeiden ze. En toen moest ik opeens beslissen: houden of niet? Terwijl ik nog ongelovig naar een positieve zwangerschapstest keek.
Mag ik me jouw mama noemen?
Ik stelde je me voor, vol vertrouwen genesteld dichtbij mij. Terwijl ik plannen beraamde om je daar weg te halen.
Ik dacht aan alle mama’s die zoveel pijn moeten verdragen als zwanger worden niet vanzelf gaat en had het zelfs vanop de zijlijn meegemaakt bij een goede vriendin. En daar was ik, zwanger en niet blij.
Wij mama's zijn er in alle vormen: mama's die al mama zijn, wensmama's die het graag willen worden en sterrenmama's die het waren maar hun kindje verloren.
Wat voor mama ben ik voor jou? Een mama die haar kindje wegneemt en daar verdriet om heeft. Is daar een naam voor?
Opluchting en verdriet
Je bent nog geen baby. Je hebt nog geen armen, geen benen, geen afgelijnd hoofdje. Maar dat maakt niet uit. Je bent er en je zou kunnen 'worden' als je blijft.
Twee weken lang was je bij mij en huilde ik elke dag. Om jou, om mij, omdat ik je nooit zou leren kennen. Zou ik je toch houden? Of niet? Mijn wereld stond stil.
Toen was je weg en huilde ik nog harder. Nu kon ik je niet meer terughalen. Tegelijk voelde ik me opgelucht, zo ontzettend opgelucht. Schuldig, dat ook.
Nu zijn we twee maanden verder en draait de wereld weer rond. Spijt is er niet, het verdriet nog wel. Het knaagt niet aan me, maar ik voel het. Dus huil ik nu nog stilletjes, zo af en toe. Om jou, om mij, omdat je er ooit bent geweest.
