Ik begrijp je. Je hebt te horen gekregen dat je een CMV-besmetting hebt opgelopen én je staat aan het begin van je zwangerschap. Angst, paniek, verdriet … Alle mogelijke emoties overmannen je. Zoals iedereen wel weet raadpleeg je maar beter Dr. Google, niet maar ook ik heb elke pagina die ik maar kon vinden uitgekamd, op zoek naar hoop.
Vergis je niet, hoewel ons verhaal uiteindelijk een hoopgevend verhaal werd, was het ook mentaal de moeilijkste periode uit m’n leven. Ons zoontje wordt nu bijna twee, maar de tranen rollen instant over m’n wangen bij de gedachte aan die periode. Maar ik neem je graag mee in ons verhaal (de korte versie).
September 2021. Na een IUI-traject had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen. Ons dochtertje werd grote zus! (Inderdaad, zoals bij de meesten was het bij ons tweede kindje dat CMV toesloeg.)
Drie weken later werd ik ’s morgens wakker vol rode vlekken. Uiteraard was ik meteen in paniek voor de baby en ging ik zo snel mogelijk naar de huisarts. Wellicht was het een allergische reactie, stelde ze me gerust. Voor de zekerheid nam ze nog eens bloed om enkele waarden te controleren. (De rode vlekken zelf bleken later inderdaad netelroos, en dus effectief een allergische reactie.)
Die avond was mijn man net vertrokken naar onze bouw om er wat op te ruimen, toen mijn huisarts belde. ‘Ik heb minder goed nieuws. Je hebt een CMV-besmetting opgelopen, het spijt me enorm!’ Ik wist totaal niet wat te zeggen, want ik wist dat dit niet oké was. Zwangere vrouwen moeten opletten voor CMV en toxoplasmose, dat wist ik wel, en ik wist ook hoe je CMV kon oplopen. Maar wat het precies inhield en welke gevolgen dit kon betekenen voor de baby wist ik écht niet.
We mochten de dag nadien meteen naar onze gynaecoloog. Daar volgde een gesprek over cijfers en statistieken. Korte conclusie in ons geval: Hoe vroeger je CMV oploopt in de zwangerschap, hoe kleiner de kans dat je het doorgeeft aan je baby - maar als je het doorgeeft is de kans op ernstige schade wél groter.
We hadden “geluk” werd ons verteld, aangezien we nog maar een dikke 7 weken zwanger waren konden we nog kiezen wat we wilden doen. Met andere woorden: we konden ons kindje nog laten weghalen. Indien we voor deze optie zouden kiezen, kon dit wel enkel in een abortuskliniek.
We zijn langs geweest in één van die klinieken voor een gesprek met een sociaal medewerker. We wilden beide opties goed bekijken, zodat we (voor ons!) de juiste beslissing konden maken. Op het einde van ons bezoek gingen we naar huis met een zakje pilletjes en een datum die ze ons echt hadden opgedrongen.
Het zou verplicht een curettage worden, en toen ik haar vol tranen en met een gebroken stem vroeg of ons kindje dan al zou gestorven zijn op het moment van de curretage antwoordde ze zonder gevoel: ‘Dat is nog geen kindje, maar gewoon een hoop cellen. Maar ja, het kan zijn dat het hartje nog klopt.’
Die uitspraak maakte me misselijk, ik was zo enorm kwaad en gekwetst. Dit was wél ons kindje dat zo hard gewenst was en onze liefde voor hem/haar ging al zo ontzettend diep! Ik zal jullie verdere details van ons bezoek besparen, maar ik ben er tot op vandaag nog steeds getraumatiseerd door.
We planden nog een extra gesprek bij de gynaecoloog die alle hoogrisico-zwangerschappen opvolgde (want dat was mijn zwangerschap nu geworden). Zij legde ons nogmaals onze kansen uit aan de hand van de cijfers, maar ze was heel meelevend en op een bepaalde manier gaf ze ons hoop.
In de auto op weg naar huis beslisten we dan ook samen: we gaan er voor!
Ondertussen was ik negen weken zwanger; een vruchtwaterpunctie kon rond de 22 weken ingepland worden. Effectieve schade op echo wordt meestal ook pas vanaf deze termijn waargenomen, heel vaak zelfs nog later, eerder naar de 30 weken toe. Het enige wat we konden doen was dus wachten, 13 lange weken wachten.
Ook dit stuk was mentaal heel zwaar. Je wordt verscheurd tussen hoop en angst. Angst dat je misschien alsnog je kindje zal moeten afstaan, maar ook angst dat je kindje zal moeten leven met een vorm van handicap en het schuldgevoel dat daarbij komt kijken. CMV loop je op door bijvoorbeeld de snotjes of urine van andere kleine kindjes. Dus de conclusie is snel gemaakt: IK had mijn handen niet genoeg gewassen, dit was MIJN schuld.
Op 11 januari had ik mijn vruchtwaterpunctie en enkele dagen later was het resultaat: “zwaar besmet”. Lap, ik had zo hard gehoopt dat ik het niet had doorgegeven en dat we vanaf nu wel gewoon konden genieten: kleertjes kopen, het geboortekaartje kiezen, uitkijken naar ZIJN komst (want ondertussen wisten we dat de baby in mijn buik een jongen was).
Uit angst hadden we dit allemaal nog niet gedaan. Uit zelfbescherming probeer je geen band op te bouwen met je kindje, want wat als je hem toch nog moet afgeven? Misschien dacht ik dat het dan minder pijn zou doen? Dat klopt uiteraard niet, mijn verdriet zou niet minder groot zijn geweest, dat weet ik wel. Maar goed, ik sloot me af en dat was het enige wat ik kon doen om vol te houden.
En hier duikt dan schuldgevoel nummer 2 op: ‘Ik heb hem niet genoeg liefde gegeven tijdens de zwangerschap.’ Hoewel hij nu verdrinkt in mijn liefde, zoentjes en knuffels heb ik het hier soms nog steeds moeilijk mee.
Er volgenden nog detailecho’s om de twee weken. Ik onderging een MRI om een zo compleet mogelijk beeld te krijgen van de hersentjes van ons zoontje. Eerst zagen ze iets, dan misschien toch niet, dan misschien toch wel … Moordend.
Daarbij bleef ook nog dat gehoorschade het vaakst voorkomt bij een CMV-besmetting, en dit is uiteraard niet zichtbaar op de echo’s.
Op ongeveer 33 weken was de schedel te dik geworden om nog voldoende te kunnen zien via een echo. Eén ding was nu wel zeker: ons zoontje zou geboren worden, hij kwam!
In allerijl hebben we zijn komst nog geregeld, want aan week 37 melde hij zich al aan. We waren zo gelukkig, hij was zo perfect. En in die eerste uren na de bevalling dachten we even niet meer aan de CMV.
De volgenden drie dagen onderging hij alle testen. Bloedonderzoek, uitgebreide gehoortest, oogtesten, echo van de buik, echo van het hoofdje, een MRI onder volledig narcose … Tranen van geluk volgde bij alle onderzoeken: hij is gezond en heeft voor zover we weten niets aan de besmetting over gehouden.
Binnenkort heeft hij nog zijn tweede neurologische testen en tot aan z’n vier jaar wordt zijn gehoor nog twee keer per jaar gecontroleerd (gehoorschade door CMV kan nog tot deze leeftijd optreden). Maar voor nu is hij 100 % oké!
Voor wie ons verhaal leest omdat ze zich aan het begin van ons verhaal bevinden: ik wens je alle moed van de wereld! Je bent niet alleen, ook al zal het heel vaak wel zo voelen. Je bent zo sterk en moedig mama, wat je ook mag kiezen!!!
Freya Lepercq
