Donderdag 14 april 2022, half tien ’s avonds. In een blauwe kamer met een groen ziekenhuisschort aan zat ik op een bed met witte lakens. Onder mij lag zo’n vochtabsorberend, vierkant ziekenhuisdoek. Voor mij zag ik de stadslichtjes van Badajoz. Daar zat ik. Met een knoop in mijn maag, een gebroken hart, een overvol hoofd, gezwollen ogen van het huilen en een sprankeltje hoop. En in mijn buik ons baby’tje nog lekker dicht bij mij.
De gebeurtenissen van de voorbije dag speelden zich voor mijn ogen af als een film. Alsof het iemand anders overkomen was of alsof ik straks zou wakker worden uit deze nachtmerrie.
Enkele uren geleden was er namelijk zowel letterlijk als figuurlijk geen wolkje aan de lucht.
Het was één van de eerste zwoele dagen sinds we verhuisd waren naar Portugal. De dag begon zoals altijd. We werden wakker toen het licht werd en gingen naar buiten om onze dieren eten te geven. Mijn man ging aan het werk en ook ik ging verder met de voorbereidingen voor de online yoga workshop die ik in de namiddag ging geven.
In de loop van de voormiddag kwam er iemand kijken naar ons zwembad dat gevuld was met groen en vuil water. Ik liet de mannen doen en typte verder. Na een tijdje hoorde ik de zwembadman zeggen dat we het water best lieten weglopen om zo het zwembad grondig te kunnen kuisen. Ik ving de woorden op maar wat er hierna zou komen, kon ik me absoluut niet inbeelden. De man draaide de kraan open om het zwembad te laten leeglopen. Ik zag en hoorde het water wegvloeien.
Exact op dat moment voelde ik iets vloeien in mijn onderbroek. Al de hele zwangerschap lang verloor ik af en toe wat bloed. Dit was sinds een week eindelijk helemaal gestopt. Ik vreesde dat het bloedverlies terug was en erger dan ervoor. Ik stond recht en vertelde aan mijn man dat ik even naar boven ging om na te kijken wat er aan de hand was. Terwijl ik dit aan het vertellen was, voelde ik nog meer stromen.
Op toilet zag ik geen bloed. Helemaal niks. Alleen een beetje helder vocht. Ik vond het bizar maar maakte me nog niet echt zorgen. Ik was vooral opgelucht dat ik geen bloed zag. Dus ging ik weer naar beneden, terug naar buiten om verder te werken in het zonnetje.
De zwembadman was ondertussen weg en het water bleef wegvloeien uit het zwembad. Mijn man en ik zaten naast elkaar te tokkelen op onze laptop, de honden lagen dicht bij ons heerlijk te slapen.
Dan gebeurde het. Een plotse, krachtige stoot van warm vocht tussen mijn benen, langs mijn dijen en op de stoel. Het hart zonk me, mee met de stroom naar beneden, in de schoenen en alles in mij schreeuwde: dit klopt niet!
Alles wat daarna kwam, flitste aan me voorbij. Het nummer voor medische vragen bellen dat we van onze doula kregen. Flits. Geen antwoord krijgen. Doorverbonden worden. Wachttoon. Stilte. Flits. Met handdoeken tussen de benen in de auto springen om zo snel mogelijk naar de spoeddienst te rijden. Flits. Het wachten, de onderzoeken en dan uiteindelijk terecht komen op deze kamer. Flits flits flits.
Donderdag 14 april, tien uur ’s avonds. De absurditeit van de namiddag drong steeds meer door. Nét op het moment dat we ons zwembad lieten leeglopen, brak mijn water. Een koude rilling liep over mijn rug. Met een zucht probeerde ik de gedachten van mij af te schudden. Ik maakte me fysiek en mentaal klaar om te gaan slapen. Dan zag ik dat mijn telefoon licht gaf. Mijn man belde. Na uren wachten op het bezoek van een dokter, was hij terug naar huis vertrokken want hij kon niet bij ons blijven. Enkele minuten in ons gesprek ging de blauwe deur weer open. Twee nieuwe gezichten, twee nieuwe artsen. Ik legde de telefoon neer en ging zitten op het bed. In mijn beste Spaans herhaalde ik de vragen die we een paar uur geleden vertaald hadden via Google Translate.
Is er nog hoop? Kan ons kindje dit overleven? Wat gaat er gebeuren? Hoelang kan dit duren?
“Nee. Nee. We moeten wachten tot het hartje stopt met kloppen. De bevalling kan vanzelf starten of moet ingeleid worden wanneer het hartje niet meer klopt. Het is heel moeilijk om er een termijn op te plakken. Het kan vannacht zijn, het kan dit weekend zijn.“ De details van de antwoorden ontsnapten me op dat moment, maar de hoop die sinds deze namiddag terug wat gegroeid was, werd ons nu helemaal ontnomen.
Ons kindje gaat sterven.
De artsen verlieten de kamer en de deur ging weer dicht. Oorverdovende stilte. Wanhoop. Nog meer vragen. Ik belde terug naar mijn man en na ons gesprek probeerde ik te slapen. Het vochtabsorberende ziekenhuisdoek lag nog steeds onder mij. Dat doek sleurde ik al mee van op de spoed. Telkens positioneerde ik het netjes onder mij. Op de stoel bij de eerste verpleegster, op de klapstoel in de wachtzaal, op het bed in de wachtruimte van wat bleek het bevalkwartier te zijn, op de rolstoel die me naar de afdeling bracht, op het bed van deze kamer.
Elke keer opnieuw zorgde ik ervoor dat het doek goed onder me lag. Om eventueel vocht of bloed op te vangen maar ook om mij op te vangen. Als een soort mistroostig, volwassen equivalent van een knuffeldoekje. Mijn ziekenhuisdoedoe.
Ook nu voor het slapengaan legde ik mijn doedoe zorgvuldig onder mijn bekken. Mijn ogen gingen moeizaam dicht. Ik legde mijn handen op mijn buik in de hoop dat de baby zich warm, geliefd en gedragen voelde.
Allerlei herinneringen en beelden kwamen naar boven en ik dwaalde met ze mee naar het recente verleden. Alsof ik je wou vertellen over je leven en hoe het allemaal begon, lieve Robin*.
