15u15. Ik moet stoppen met mijn werk want binnen 10 minuten is de school uit. Ook al is mijn werk voor vandaag nog niet afgerond. Maar omdat er niemand de kinderen van school haalt terwijl ik verder werk, laat ik mijn werk liggen en ga ik de kinderen oppikken.
Wanneer we thuiskomen wil ik aan het avondeten beginnen. Maar dan krijgt de jongste een crisis. Omdat er niemand is die hem troost terwijl ik kook, laat ik het koken liggen en zet ik me samen met hem op de grond en neem ik de tijd om hem te troosten.
De oudste moet intussen toch wel aan haar huiswerk beginnen. Maar omdat er niemand het avondeten maakt terwijl ik haar help met haar huiswerk, laten we het huiswerk liggen en begin ik met koken.
Na het avondeten wil ik de keuken opruimen. Maar omdat er niemand samen met de oudste haar huiswerk maakt terwijl ik opruim, laat ik het opruimen liggen en help ik haar bij haar huiswerk.
Na het huiswerk is het tijd om te gaan slapen. Maar omdat er niemand opruimt terwijl ik de kinderen klaarmaak voor bed, blijven ze wat langer op (niet dat ze dat erg vinden) terwijl ik de tafel afruim en de keuken opruim.
Na het opruimen staan er nog twee manden was te lonken naar mij. Maar omdat er niemand de kinderen in bed steekt terwijl ik de was opvouw, blijft de was liggen en steek ik de kinderen in bed.
En nadat ik de was opgevouwen heb, maak ik mijn werk af dat om 15u15 was blijven liggen. En zo stopt mijn dag om 22u.
Maar eerlijk is eerlijk: co-ouderschap houdt natuurlijk ook in dat er dagen zijn waarop de kinderen bij hun papa zijn. Op die dagen ervaar ik geen tijdsdruk. Ik hoef niet op tijd aan de schoolpoort te staan, ik hoef niet op tijd avondeten op tafel te krijgen en ik moet de kinderen niet op tijd in bed steken.
En dit geeft mij dan weer veel tijd om door te werken, mijn huishouden in te halen, met vrienden af te spreken enzovoort. Dit zijn dagen waarop ik tijd ervaar. Tijd die ontbreekt op de dagen dat de kinderen bij mij zijn.
Dus voel ik dat de balans zoek is. Ideaal zou ik wat tijd van mijn kindvrije dagen overhevelen naar de dagen dat de kinderen bij mij zijn. Moest dat maar eens kunnen.
