Het is inmiddels 4,5 jaar geleden dat ik mama mocht worden. 15 maanden geleden mocht ik voor de tweede keer een jongetje in mijn armen sluiten. Het is de mooiste rol die ik ooit op mij mocht nemen en ik geniet elke dag van mijn kanjers van kinderen. Tegelijkertijd ben ik moe en angstig. Volledig overdonderd door het moederschap van twee in combinatie met een lijf dat niet kan volgen. En ja, ik voel me soms alleen. Maar steeds minder. Want hoe groter mijn oudste zoon wordt, hoe hechter de vriendschappen met andere mama's. Hoe vaker onze kinderen elkaar zien, hoe harder wij elkaar graag gaan zien.
Vooral de momenten waarop de kinderen ziek zijn, ontroostbaar of angstig, kan ik me alleen voelen. Voeg daarbij de vermoeidheid en de twijfels die elke moeder weleens doormaakt: "doe ik het wel goed?" en je hebt een goede cocktail om je alleen op de wereld te voelen. Ja, het moederschap kan eenzaam zijn in de heftigheid van het moederen. Maar aan de andere kant van dat spectrum ligt verbinding. Samenheid.
En laat dat nu zijn waar ik het precies over wil hebben. Die kant mag ik gelukkig nog intenser, vaker en harder beleven dan dat eenzame gevoel. De moeders van de beste vriendjes van mijn oudste zoon reken ik intussen tot mijn beste vriendinnen. Het begon met een akward glimlach in de gang van de school, waar we elkaar in de drukte een warme blik toewierpen. Hierna kwamen druppelsgewijs de playdates op gang met de kindjes wiens naam ik het meest hoorde in de verhalen over de klas. Ik leerde de vriendjes van mijn kind kennen en daardoor ook mijn kind weer helemaal opnieuw. En terwijl ik die andere prachtige kleuters mocht ontdekken, kwamen er ook andere schatten op mijn pad: mama's.
We verbinden tijdens playdates, schoolpoort-momenten, WhatsApp gesprekken en - hallelujah - ook kinderloze afspraakjes. Bovendien zijn het niet enkel de leuke, fijne momenten die hartverwarmend zijn. Ook in de rauwe, angstige en onzekere tijden weet ik dat er een netwerk van krachtige vrouwen klaarstaat om mij en mijn kinderen op te vangen. En vice versa. Als een van ons het moeilijk heeft, staat de ander klaar. We staan elkaar bij in raad en daad. Intussen maken onze kindjes deel uit van elkaars gezin en voelen ze zich thuis bij elkaar. Ook zij voelen die liefde die in de lucht hangt.
En ik vind het zo enorm bijzonder. De vriendschap en connectie die ik met sommige mama's mag ervaren is een cadeau dat in mijn schoot geworpen werd sinds mijn kindje naar school gaat. Het mocht langzaam groeien en terwijl we ons openstellen naar elkaar bloeiden de mooiste vriendschappen. Ik heb geen geheimen voor hen. Ik durf hulp aan hen te vragen. Alles is zonder oordeel, met mildheid naar elkaar. Ik zie hen doodgraag en zou bovendien niet weten hoe ik het moederschap zonder hen gedraaid zou krijgen. Zij maken nét een belangrijk deel uit van mijn moederschap. De wereld heeft meer liefde, zachtheid en verbinding nodig en laat ik dat nu net mogen ervaren in dat Moederdorp van mij.
Dit is precies wat ik alle (toekomstige) mama's toewens. Een netwerk van medemama's om op terug te vallen, mee te genieten en wijn mee te drinken. Zoek 'jouw mama's' aan de schoolpoort. Plan die playdate en blijf plakken. Vraag dat nummer. Zoek en vind. Laat je goed omringen. Zodat er naast die onvermijdelijke eenzame momenten meer verbinding mag zijn. Dat er naast het wonder van een kind ook het wonder van een Moederdorp mag ontstaan. Want het is echt waar wat ze zeggen: "it takes a village to raise a child". Maak er een mooi dorp van. Het is jullie zo gegund.
Aan 'mijn lieve Mama's', mijn Moederdorp:
Jullie weten wie jullie zijn. Dankjewel voor al onze mooie momenten samen. Het schaterlachen en de occasionele traan. De tonnen begrip. De rust in de chaos. Al jullie steun, op welk gebied dan ook. Dankjewel dat onze kinderen samen zichzelf en elkaar mogen ontdekken. Dankjewel om ons te zien. Ik voel me gedragen. Jullie zijn goud.
