En plots lag ik op de grond … met in mijn armen mijn jongste dochter van net een jaar. Ze was geen haar gekrenkt - alle geluk -, enkel geschrokken. Ik ook.
Het was de eerste dag met winterzon na een lange koude periode en deze mama had haar “pas op voor gladde plekken radar” duidelijk te vroeg gedeactiveerd. Voor ik wist wat er goed en wel gebeurde , zwiepte ik over een ijsplek en lag ik daar op de grond met een pijnlijke kont, terwijl ik m’n dochtertje in de lucht hield.
Meteen ook één van mijn meest Olympische prestaties van dit jaar. (“En de 10 voor baby heffen gaat naar …” )
Mijn oudste dochter (net 7) vroeg me: “Gaat het mama? Zal ik je recht helpen?” Ik zei: “het is ok zoet, blijf maar daar staan - waar het niet schuift - … mama moet alleen even denken hoe.”
Vijf minuten later, na wat onhandig geschuifel, bereikte ik eindelijk weer de gewone niet ijzige grond en wandelden we waakzaam verder. Nog steeds met de jongste veilig op mijn arm en netjes op tijd voor de dansles.
Oef, iedereen is weer op z’n plooi. En toen bedacht ik me oprecht: dankjewel moederinstinct, want alleen jij kan me blij maken met een blauwe plek!
