Daar zit ik dan, te genieten van het bubbelbad op mijn exotische reisbestemming. Of toch bijna. Ik zit met mijn zoon op de schoot te genieten van de bubbeltjes in het kinderbad in CenterParcs, Nederland. Maar voor mij kan het gevoel tippen aan een luxeresort in een ver en avontuurlijk land. We doen even alsof de regen die tegen het glazen dak van het zwemcomplex slaat, honderden kwetterende vogeltjes zijn en al snel vervaagt ook de geur van alle zwemluiers rondom mij.
Het is eventjes niet van ‘mama dragen’, vallende kindjes en het ongewenste eten de lucht in zien vliegen. Het is gewoon genieten van het moment dat het kleine ventje nog spontaan op mijn schoot komt zitten en trots toekijken hoe mijn waterangstige andere zoon voor de vijfde keer zelf de waterglijbaan trotseert.
Het gevoel overvalt me even, wanneer de stress spontaan van me afvalt en ik even nog niet moet denken aan hoe de kinderen straks te overtuigen het zwembad terug te verlaten. Ik heb al vaker over deze momenten gelezen en gehoord, maar zelden op deze vreedzame manier zelf meegemaakt.
En dan overvalt het me opnieuw, op een voor iedereen banaal uitziend moment. Ik wandel met mijn zoontje naar het toilet, voor een hoogstnodige luierverversing. Hij huppelt vrolijk aan mijn hand, waar hij spontaan om vraagt, elke keer we wandelen. Hij lacht het uit, wanneer ik met een onnozel gezicht zijn propere luier naar hem gooi om vast te houden en even op zijn buikje blaas voor ik zijn stinkende luier ververs.
Hoe ouder ze worden, hoe meer ik eindelijk het gevoel heb dat het wel lukt, dat (tweeling)mama-zijn. Ik doe nog steeds maar wat, net zoals zovele ouders naar mijn gevoel. Maar het lukt en het werkt en we vinden ons evenwicht.
En plots maakt de angst om een weekend alleen met hen weg te gaan, zelfs plaats voor enthousiasme, verlangen en oeroude goesting.
Lach ik van ‘s morgens vroeg over het ‘mama, lichtje uitdoen’, wanneer het zonlicht in mijn zoon zijn ogen schijnt tot het überschattige zangconcert dat de tweeling geeft voor het slapengaan, ongeacht het gebrek aan meer publiek dan zichzelf.
En ben ik weer de meezingende, vrolijke en stralende mama dat ik mezelf op voorhand had ingebeeld. De mama die terug kan genieten, ondanks de krijsbuien, peuterdriften en wat lijkt op een eeuwigdurende slaaptekort.
Ik ging zelfs even zo hard op in het zalige ‘ik heb dit volledig onder controle’-moment, dat het enkele seconden duurde alvorens ik doorhad dat mijn kind weer ergens over was gestruikeld.
