Ik heb twee jonge kindjes, een zoontje van 3.5 jaar en ééntje van 9 maanden. Wat er dikwijls door mijn hoofd gaat sinds het moederschap is: "hoe doen anderen dit?" Het lijkt in de omgeving soms zo gemakkelijk te gaan: Succesvol voor je kinderen zorgen en dus ook voorbeeldige kinderen hebben, je huis netjes houden evenals jezelf, gaan werken, en als het nog even kan er ook voor zorgen dat je je sociale activiteiten niet verwaarloost ... Ik heb er tijdens de eerste twee jaar van mijn moeder-zijn mijn uiterste best voor gedaan om het allemaal te verwezenlijken. Het leek niet uit te draaien op een succesverhaal .. Maar ik heb ook ontdekt dat het er voor niemand zo dromerig aan toe gaat!
Het is niet eenvoudig om als jonge moeder, de dag van vandaag, de dagen succesvol uit te komen. De verwachtingen zijn hoog. Zijn het niet je eigen eisen, dan zijn het wel de eisen van de maatschappij. Ik heb mijn lat net iets lager gelegd tegenwoordig. Niet naar de opvoeding van mijn kinderen toe, want daarvoor doen we het uiteindelijk toch allemaal, niet! Maar ik heb hier en daar een stapje terug gezet wat andere taken betreft. Dat kan door kleine dingen zoals het strijken even van het to-do-lijstje te halen (ongestreken maar proper), even een hobby stop te zetten … tot meer ingrijpende dingen zoals … een andere job te zoeken.
Via deze weg schrijf ik over mijn bekommernissen en twijfels. In de hoop ergens steun te vinden, begrip en ook wel advies te krijgen! Uiteindelijk bestaat er geen handleiding om de perfecte moeder te zijn, maar het doet toch altijd goed om eens van andere moeders te horen dat ze het óók soms gewoon moeilijk hebben. Je voelt je meteen een beetje minder alleen met je bekommernissen en ook al ben je niet perfect, je bent wel goed genoeg!
De inspiratie voor vandaag, werd me deze morgen toegestoken:
Ik denk dat ik nog geen half uur wakker was en ik had al de bedenking: "Dit is misschien wel iets om aan te kaarten". Terwijl ik de jongste net verwisselde van borst om zijn ontbijt verder te zetten, hoorde ik in de andere slaapkamer gesnik, en wat sterk leek op de aanloop van een huilbui. Ik wist toen al dat ik mij waarschijnlijk kon verwachten aan een natte broek (zindelijkheidstraining) en ik probeerde me instant te herinneren of ik toch maar de matrasbeschermer terug had opgelegd!? Het ontbijt van de jongste werd dus even on hold gezet, die kwaad natuurlijk.
In de slaapkamer binnen gekomen, lag de oudste nog steeds in zijn bedje en hij zei met traantjes op zijn gezicht: "Ik heb pipi gedaan!" Met z'n drietjes dus naar de badkamer om te ontdekken dat er een extra verrassing in de broek zat. Dit was de eerste keer dat hij opstond met een kaka-broek ... De pipi-accidentjes komen wel nog af en toe voor. Ze zeggen dat je je niet mag kwaad maken op je kind als het een ongelukje heeft. Ik probeerde mijn frustraties dan ook zo goed als mogelijk te onderdrukken (vergeef me, ik was net wakker). Uiteindelijk is het nog altijd geen kwade wil, maar daar moet je je als mens toch even van bewust maken om 6u ’s ochtends …
Ik zei hem dat het geen kwaad kon en dat hij zich er niet slecht over moest voelen. Maar dan was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: "Als het toch geen kwaad kan, wat houdt hem dan tegen om het de volgende nacht niet terug te doen?" Nee, ik ga er van uit dat de kindjes geen slechte wil hebben. Ik was uiteindelijk ook tevreden met mijn reactie want eens uit de douche voelde mijn ventje zich weer helemaal beter. Het is voor hem ook niet plezant om op die leeftijd met een vuile broek in bed te liggen, hè. We zullen er dan maar van uitgaan dat hij het alleen al om die reden vanavond niet meer opnieuw zal doen :-)
Taferelen als deze blijven meestal nog lang in mijn hoofd rondspoken omdat ik me oprecht blijf afvragen of er toch niet iets is dat ik anders had moeten/kunnen doen. Daar wringt voor mij dikwijls het schoentje, die twijfels ...
