Ik voel me soms zo eenzaam

Ik ben mama van twee geweldige kinderen. Ik hou zielsveel van hen. Maar tegelijk knaagt het soms: ik voel me eenzaam. Het is een drempel om dat toe te geven - er rust toch nog altijd een taboe op het feit dat je je eenzaam voelt of dat je toegeeft dat je nauwelijks (nog) vrienden hebt. Ik lijk wel de enige op de wereld die zich zo voelt. 

Het valt me gewoon steeds vaker op hoe stil het is geworden rond mij. Vriendschappen die ooit vanzelfsprekend waren, zijn langzaam verwaterd. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat mijn leven zo veranderd is sinds ik mama ben. Mijn dagen zijn gevuld met boterhammen smeren, middagdutjes plannen, ruzietjes sussen, en eindeloos veel was. Tijd maken voor koffietje met een vriendin voelt soms al als een onmogelijke puzzel. Zo’n afspraak moet ruim op voorhand worden ingepland – en het zou niet de eerste keer zijn dat ik die dan last minute moet afzeggen omdat één van de kinderen plots ziek is geworden. 

En áls het dan lukt om nog eens af te spreken, merk ik hoe ver onze werelden uit elkaar zijn gegroeid. Waar zij het hebben over dat nieuwe hippe restaurantje, een last-minute citytrip of de volgende stap op de carrièreladder, zit ik met mijn hoofd bij dat doorkomende tandje, die zoveelste kinderziekte of de vraag of ik ooit nog eens acht uur aan een stuk zal slapen. Het gesprek stokt soms. Niet uit onwil, maar gewoon omdat we zo anders in het leven staan. En dat verschil voel ik.

Terwijl ik zie hoe anderen hun avonden vullen met spontane plannen en ze elk weekend de wildste avonturen beleven, zit ik vaak thuis. Alleen. Niet omdat ik niet wil meedoen, maar omdat ik gewoon even niet in die wereld pas. Of omdat niemand er nog aan denkt om me mee uit te nodigen.

Het doet pijn om te beseffen hoe snel je uit elkaar kunt groeien, hoe stil het wordt als je leven een andere richting inslaat dan dat van je vrienden. En hoe hard die stilte kan wegen, zeker in een periode waarin alles “leuk” zou moeten zijn. Want het lijkt alsof die eenzaamheid nog net iets harder binnenkomt in de zomer, als alle anderen schijnbaar van het ene sociale afspraakje naar het andere event huppelen. 

Dus aan alle mama’s (of papa’s) die zich deze zomer net zo voelen: je bent niet alleen. Misschien kunnen we wat eerlijker zijn over hoe het écht gaat. En wie weet vinden we elkaar, ergens aan een zandbak of een speeltuin in de buurt. 

Liefs,

Een mama die ook even moet ademhalen