Ik geef toe: ik heb een hekel aan knutselen, scrol bij het spelen met mijn zoon soms in het geniep door mijn Instagram en tijdens de voorleessessie voor het slapengaan durf ik al eens een bladzijde skippen om toch vijf minuten eerder in de zetel te kunnen ploffen. Ben ik dan een slechte moeder? Ik dacht tot voor kort van niet, tot ik uitgerekend tijdens dat stiekeme gescrol op een fotoreeks werd getrakteerd die het imposter syndrome in me wakker maakte.
Op het scherm aanschouwde ik de heilige graal van het moederschap, of daar leek het toch op: een mama die de afgelopen dag met haar kroost in tien perfecte plaatjes samenvatte. Hun geluk spatte van het scherm en ontplofte in mijn gezicht. Ik zag verantwoorde, zelfgemaakte tussendoortjes, knip- en plakwerkjes waar ik in de les plastische opvoeding alleen maar van had kunnen dromen en Duplo-bouwwerken waar je bijna een ingenieursdiploma voor nodig had. En vooral ook een moeder die dat alles met de minste moeite voor elkaar leek te krijgen en er nog eens uitzag alsof ze uit een doosje kwam.
Ik kon het niet meer aanzien en keek dan maar naar het mensje dat ik vier jaar geleden uit mijn eigen heilige graal duwde. Daar zat hij: helemaal opgaand in een niet-educatief verantwoord programma, met een besmeurd T-shirt en kruimels op zijn gezicht. Niet van de banaan-havermoutpannenkoekjes die ik vermoedelijk had moeten bakken, maar van de boterham met choco die ik in zeven haasten had gesmeerd.
Net wanneer ik op het punt sta ‘recepten gezonde snacks kind’ te googelen om mijn inwendige mini-identiteitscrisis voorlopig in de kiem te smoren, kijkt mijn zoon op. Hij moet mijn twijfels hebben aangevoeld, want uit het niets deelt hij me mee dat ik de beste mama van de hele wereld ben. En wie ben ik eigenlijk om dat in twijfel te trekken? De waarheid komt nu eenmaal uit een kindermond. En niet uit een fotoreeks op Instagram.
