Mijn schoonmoeder haalt de tijger in mij naar boven

Enkele maanden geleden ben ik bevallen van ons eerste kindje: een pracht van een dochter. Ze doet het super en ze heeft van ons de gelukkigste mensen op aarde gemaakt. De bevalling verliep niet helemaal vlekkeloos, maar zo gauw als ik haar in mijn armen hield, kwam ik meteen tot rust. Het voelde zo perfect aan. We mochten met ons drietjes nog even cocoonen in de verloskamer. Nog heel even was ons meisje alleen van ons, want niemand wist op dat moment dat ze er al was. Zalig genieten!

Zo’n 1,5 uur later kondigde de vroedvrouw aan dat we bijna naar de kamer zouden gaan. Ik werd wat opgefrist en we verwittigden onze ouders dat onze kleine meid er eindelijk was. En daarmee barstte onze roze cocon open…

Het eerste bezoekje

Toen ik een half uur later met het ziekenhuisbed de kamer in werd gereden, zat mijn schoonmoeder al op ons te wachten. In mijn herinnering stond ze daar met open armen klaar om ons meisje te ‘pakken’, maar misschien heb ik dat beeld erbij gefantaseerd. Wat ik wel met zekerheid nog weet, is het angstige gevoel dat ik op dat moment kreeg, alsof er een aasgier rond ons cirkelde die onze dochter wou afpakken. Automatisch schakelde ik over in ‘mama tijger’-modus.

Ik probeerde rustig uit te leggen dat ik nog moest wennen aan het idee dat ons meisje niet meer in mijn buik zat en dat ik er nog niet klaar voor was om haar los te laten. Dat gaf me ergens wel een schuldgevoel ten opzichte van mijn schoonmoeder, maar ik kon het niet. De tijger in mij kon haar nog niet loslaten. 

Niet meer loslaten

Sindsdien is dat mama tijger-gevoel niet meer weggegaan. Elke keer als mijn schoonmoeder op bezoek komt (en dat is vaak!), staan al mijn zintuigen op scherp. Ze blijft mijn dochter ook altijd zó ontzettend lang vasthouden, ook nadat ze al in slaap gevallen is. Als ik zeg dat ze een nieuwe pamper nodig heeft en opsta om mijn dochter van haar schoot te nemen, duwt ze mij gewoon aan de kant: ‘Ik zal dat wel doen!’. Als ik zeg dat ik haar te slapen zou willen leggen, dan zegt ze telkens: ‘Dat kan ik net zo goed!’

Het lijkt alsof ze al mijn moederlijke taken gewoon overneemt en ze mij overbodig wil maken. Gelukkig geef ik borstvoeding, zodat ik dàt tenminste niet kan afgeven! Al zou ze dat misschien nog durven, want toen ons meisje een keer erge honger had en aan het zoeken was in de décolleté van mijn schoonmoeder, liet die haar gewoon begaan. Ik moest echt aandringen om haar terug te krijgen om te kunnen voeden. Grrr…

Elke keer als ze ons meisje vast heeft, draait mijn schoonmoeder zich weg van mij, zodat ik onze dochter niet meer kan zien. Het liefst neemt ze haar dan nog mee naar een andere kamer, helemaal uit het zicht. Ze geeft haar ook telkens kusjes op de mond, wat ik écht not done vind.

Als wij bij mijn schoonmoeder op bezoek gaan, geeft ze onze dochter nooit terug. Ze zegt dan dingen als: ‘Blijf maar bij mij, meisje, ik krijg je ook wel groot. Dan mag je fijn bij mij in bed slapen.’ Ze geeft onze dochter zelden rechtstreeks terug aan mij of mijn man. Pas na herhaaldelijk zeggen dat we écht dringend moeten vertrekken, legt ze haar uiteindelijk zelf in de maxi cosi. Op zo’n momenten borrelt het zo hard in mij, dat ik moeite moet doen om niet uit te barsten of om als een tijger mijn klauwen uit te slaan. 

Oerinstinct

Het lijkt alsof mijn schoonmoeder een oerinstinct in mij aanwakkert. Want dat gevoel heb ik bij niemand anders, enkel bij haar. Als mijn mama, andere familieleden of vrienden onze dochter vastnemen, voelt dat heel natuurlijk aan. Maar bij mijn schoonmoeder niet.  

Zo is na elk bezoekje de zalige babygeur van onze kleine meid helemaal overspoeld door het parfum van mijn schoonmoeder. Dat kan ik absoluut niet verdragen, dus stop ik haar meteen daarna in bad en trek ik haar andere kleren aan. Net als in de natuur, wanneer mamadieren hun jong achterlaten wanneer een mens het aangeraakt heeft. 

Nog even doorbijten

Binnenkort moet ik terug aan het werk. We hebben afgesproken dat ik parttime zal werken, zodat ons meisje maar drie dagen naar de onthaalmoeder moet gaan. De andere dagen blijft ze thuis bij mij. Ook daar hebben we al klachten op gekregen. Mijn schoonmoeder eist dat haar kleindochter minstens één dag per week naar haar komt, omdat ze het niet kan verkroppen dat de onthaalmoeder ons meisje vaker zal zien dan haar. Maar dat zien we echt niet zitten.

Het is een bewuste keuze om haar naar een onthaalmoeder te brengen, zodat ze daar leert omgaan met leeftijdsgenootjes. De dagen dat ze thuis is, is ze ook al alleen. Te veel ‘enig kind’ zijn en constant verwend worden door de oma vinden we gewoon geen goed idee. 

Mijn man begrijpt mij deels wel, maar hij grijpt niet echt in op de grillen van mijn schoonmoeder. Zelf ervaart hij dat als papa natuurlijk allemaal anders. We proberen de bezoekjes nu wat vaker af te schepen en hopen dat de interesse bij mijn schoonmoeder stilletjes zal minderen eens het nieuwe eraf is. Al betwijfel ik dat…

Ik tel stiekem af naar het moment dat onze meid groot genoeg is om te bepalen bij wie ze op schoot gaat en hoelang ze daar blijft zitten. Pas dan zal mama tijger haar klauwen veilig kunnen intrekken…