Ik beken. Ik heb het ook. Een privé- en een professioneel account op Facebook en Instagram. Eerst gehad, dan een tijdje verwijderd om het tot slot terug aan te maken. Zoals wel meer mensen. En jawel, ik scrol ook wel eens (te) lang hersenloos doorheen de vele berichten. Af en toe toveren ze een brede glimlach op mijn gezicht, maar veel vaker brengen ze een gedachtestroom teweeg. Eentje die vaak vervuld is van twijfels. ‘Doe ik het wel goed (genoeg)?’ Mijn hart maakt een sprongetje als ik lees hoe een mama ongezouten schrijft hoe vandaag alles in het honderd leek te lopen. Want jawel, dat herken ik. Bij mij het lukt soms ook niet (zoals ik zou willen). Bij jou toch ook?
In mijn praktijk kan ik er niet omheen. Al die knappe foto’s op sociale media maken ouders onzeker. Nog onzekerder dan ze soms al zijn. Want ‘rozengeur en maneschijn’ lijken alomtegenwoordig. De lijst met hoog aangeschreven verwachtingen wordt langer naarmate onze vinger meer opwaartse bewegingen maakt op het scherm. Dat is jammer. Want het vraagt nodeloos tonnen energie om te willen voldoen aan iets wat eigenlijk al onmogelijk is nog voor we het onszelf opleggen. De lat lag al hoog, maar krijgt toch weer een extra duwtje de hoogte in. En daarmee zakt de moed bij (jonge) ouders soms nog wat verder in de schoenen.
Vorige week zag ik twee mama’s in mijn praktijk. Ze kennen elkaar niet. Ze hebben allebei een ander, uniek geboorteverhaal.
Ik wil even in de kantlijn vermelden dat wij, ouders, dat trouwens allemaal hebben. Een ander en uniek geboorteverhaal. Hoe gelijkend en herkenbaar onze ervaringen soms ook zijn, toch zijn er geen twee hetzelfde. Vergelijken is zinloos. Want jij bent jij, zij is zij, hij is hij en ik ben ik. Ieder met zijn eigen rugzak, lasten om te dragen, talenten om te overwinnen, (on)vervulde verlangens en behoeften, normen en waarden. Deels meegekregen vanuit het nest waarin we geboren zijn, verrijkt en gekleurd door de ontmoetingen, gebeurtenissen en ervaringen onderweg. Om ons te maken tot wie we vandaag zijn en ons te brengen op het punt in ons leven waar we nu staan. Als je je daarvan bewust bent en dat aanvaardt, bespaar je je mogelijks heel wat piekergedachten en energie.
Terug naar de mama’s van vorige week! Beide mama’s vroegen me of ze een postnatale depressie hadden. De vraag overviel me even, want ze was me nog nooit eerder zo onverbloemd gesteld. Ik zette me neer en vroeg hen waarom ze dat dachten. ‘Het lukt niet. Het gaat niet alleen, ze slapen slecht, hebben geen energie en zijn met momenten het Noorden kwijt. En dat is toch niet normaal? Want ze kennen niemand anders die dat ooit heeft gehad. Ze zijn verdrietig en bang, want ze denken dat ze hun kindjes niet kunnen geven wat ze nodig hebben. ‘
We bekeken samen wat er volgens hen niet lukte, waarom ze dachten dat het alleen zou moeten lukken en wat zij dachten dat hun kindjes nodig hebben en waarin zij dan tekort zouden schieten. Vervolgens gingen we na wat er wél gelukt was de afgelopen dagen en wat ze allemaal gedaan en verwezenlijkt hebben. Dat bleek niet niks en veel meer dan ze zelf beseffen. Ik maak bewust geen ‘welles en nietes-lijstjes’ en raad ook altijd aan om enkel te noteren wat wel ‘gelukt’ is of wat hen goed gedaan of blij gemaakt heeft. Want uit ervaring weet ik dat wij mensen doorgaans beter zijn in het bedenken van dingen die we niet goed doen, eerder dan te focussen op de zaken die we wel verwezenlijkt hebben. Als we samen de som maakten, kwamen we tot het besluit dat beide mama’s goed en veel zorg gedragen hadden. Voor iedereen, behalve voor zichzelf. Samen zochten we naar manieren om wat ruimte te creëren in de drukte van alledag en om de komende weken wat tijd te maken voor zichzelf.
Deze week zag ik hen opnieuw en het ging beter. Met vallen en opstaan, maar wel beter. Dus ik stelde hen gerust ‘Nee, ik denk niet dat je een postnatale depressie hebt. Ik denk dat je aan het zoeken bent naar een manier om je nieuwe rol, als mama van twee kindjes, te integreren in het geheel van rollen die je al had en dat je daarbij de lat hoog gelegd hebt voor jezelf en jezelf even vergeten en kwijt bent.’ Talrijk zijn de mama’s en papa’s die hiermee worstelen als ze (opnieuw) ouder worden. En net daar wringt het schoentje wat de invloed van sociale media betreft, als je het mij vraagt. We kunnen het ene moment vertellen dat we het moeilijk hebben en nog geen vijf minuten later op Facebook verkondigen hoe alles op wieltjes loopt.
Bovendien is het jammer dat we elkaar steeds minder vaak ontmoeten, maar ‘in touch’ blijven via de gsm. Want daardoor komt het er niet van om eens te zeggen dat het niet lukt of dat het niet zo evident is. We lijken bereikbaarder dan ooit, maar zijn het eigenlijk niet. Als iemand je vraagt hoe het met je gaat, zou je net zo goed kunnen antwoorden ‘Check Facebook of Insta.’ We zien alleen maar wat anderen willen tonen aan de wereld en dat doet ons geloven dat het alleen bij ons ‘anders’ en ‘imperfect’ is.
Waarom doen we dat toch? Het mooier voorstellen dan het soms is? Waarom is het zo moeilijk om ‘echt’ te zijn? Het is leuk om te zien hoeveel mensen wegsmelten bij de foto die je gedeeld hebt, maar is het niet waardevoller om het gevoel te hebben dat je gewoon helemaal jezelf mag zijn? Je vreugdevolle momenten en overwinningen kunt en mag delen, maar ook je kleine en grote setbacks en bezorgheden? Als we dat allemaal wat vaker zouden doen, dan denk ik dat de lasten die we dragen minder zwaar zouden wegen. Want dan weet je dat je niet alleen bent en vind je misschien wel iemand die je kan en wilt helpen dragen. Jij een beetje van de ander en de ander een beetje van jou, gewoon samen ‘goed genoeg moederen of loederen’.
Ik wil dan ook afsluiten met een warme oproep om af en toe die gsm links te laten liggen. Check even uit in plaats van continu in. Laat de computer en tv eens uitstaan ’s avonds. Elimineer alle ruis. Zet je eens samen in de zetel en begin daar, bij de persoon die samen met jouw het fundament vormt om verder op te bouwen. Vraag eens hoe het ECHT gaat. Connecteer met je kindje(s), met je partner, met een goede vriend of vriendin, maar desalniettemin en bovenal met jezelf. Dan zul je voelen dat verbinden met elkaar en met jezelf je meer vervult dan verbinden met het net.
Meer info vind je op Verwacht.
