Principes in de opvoeding: theorie versus realiteit
Wel, niet of niet helemaal :)
Hierbij enkele nummers uit mijn eigen 'principes-bibliotheek':
1. Mijn kind zal zijn/haar bord leeg eten
Bisnummer ‘Mijn kind zal van alles proeven’.
Bisnummer ‘Mijn kind zal proper eten’.
Fail. Dat doet mijn tweejarig kind niet en dat vind ik achteraf gezien helemaal ok.
Ik heb nagedacht wat mijn hoger doel is qua eten voor mijn kind en dat heeft voor ruimte gezorgd in mijn aanpak. Ik wil vooral dat ze later graag en zonder vrees eet. Dus ik verplicht haar niet om een bord leeg te eten. Ik hou het liever leuk en wil geen strijd aan tafel. Resultaat: ze komt bijna altijd met plezier aan tafel en haar lievelingsgroente is (momenteel) broccoli. Het eten naast haar bord of op de grond neem ik er maar bij.
2. Mijn kind zal geen tv-kijken voor zijn/haar 3 jaar
Fail. Mijn dochter kijkt nu en dan tv. Ik ben hier opnieuw gaan zoeken wat mijn beweegredenen achter dit principe waren. Ik wil vooral dat mijn dochter geen hersenloze tv-zombie wordt. Als ze al eens tv kijkt, dan doen we dat met twee of drie gezellig bij elkaar onder een dekentje. Ik blijf wel aan het stuur en kies wat ze mag zien en hoe lang. Momenteel loopt dit prima en genieten we volop van dat kwaliteitsmomentje en de variatie op het vele spelen en boekjes lezen.
3. Mijn kind zal zo lang mogelijk geen suiker eten
Halve fail. Op haar eerste verjaardag heeft mijn dochter nog gesmuld van een suikervrije zelfgemaakte cake. Maar ik geef toe dat er nu en dan iets zoets in haar mond verdwijnt. Sommige zaken heb je zelf niet in de hand. Zo kende ze plots een 'bumba-koek' dankzij de crèche of kreeg ze toch eens een stukje koek toegestopt van oma.
Ik probeer haar nu nog steeds zo min mogelijk suiker aan te bieden en suikerdranken zullen nog een hele tijd uit de boze blijven. Ik wou vooral zo strikt zijn omdat ik zelf nog steeds een moeilijke relatie heb met suiker, deels door zaken uit mijn eigen kindertijd. Ik probeer haar nu vooral mee te geven dat koekjes en chocolade bestaan en dat je ze ook mag eten - met volle bewustzijn en met mate. En na het eten van een koekje dansen we extra hard op Bumba.
Ideaal brugje naar mijn volgend principe…
4. Mijn kind zal Studio 100 niet kennen
Bisnummer 'Ik zal geen kinderliedjes in mijn auto afspelen'.
Bisnummer 'Ik ga echt geen knuffel van Maya de bij kopen'.
Bisnummer 'Ik ga noooooit naar zo'n sinterklaasshow in het sportpaleis gaan' - over mijn lijk dat je me daar binnenkrijgt.
Fail, fail, fail … Ik weet eigenlijk niet goed hoe dit principe tot stand is gekomen. Ik heb zelf een marketingopleiding op zak en ik denk dat ik mijn kind vooral zo lang mogelijk wil behoeden van reclame en merken.
Ondertussen weet ze wie Bumba is, heeft ze een Maya de bij knuffel (zelf gekocht) en ik kijk ernaar uit om haar gezichtje te zien tijdens zo'n show. Ik probeer wel voldoende tegenwicht te bieden en zelf bijvoorbeeld liedjes uit mijn kindertijd te zingen of op te leggen in de auto. Ook de boekjes die we samen uitkiezen in de bib heb ik liever nog zonder bekend tv-figuurtje in de hoofdrol.
Conclusie, niet al mijn principes zijn overeind gebleven. En dat is ok. Er zullen er nog sneuvelen!
Beste mama in spé, lijst je principes gerust maar op en geloof er rotsvast in. En zie het later vooral niet als een 'fail’ als er één sneuvelt. Wees vooral fier op jezelf en je partner om zo flexibel te zijn en steeds te kijken naar wat jouw kind en jouw gezin nodig hebben.
