33. Slik. Ik vind leeftijd zo’n dingetje. Ik heb dat altijd al ondervonden, maar misschien is dit nog iets versterkt gezien mijn man een paar jaar jonger is dan ik. En dan trouw je en dan zijn er kinderen ... Zijn de wilde jaren nu voorbij?
De wilde jaren van vroeger
Zelf heb ik nooit het gevoel gehad echt “wild” te leven. Zo eens goed zot doen, dat was mijn stijl niet. Maar toch heb ik ook wel eens wat feestjes afgeschuimd. En was het weleens na 5 uur vooraleer ik thuis kwam. Ik was altijd een braveke, dus ik was nooit ladderzat en had daar ook geen behoefte aan. Soms had ik wel nét genoeg op om ongeremder te zijn (de volle twee drankjes inderdaad, je hebt het goed).
Maar ik leefde wel een stuk spontaner dan nu. Een feestje? Oké, we komen. Of we gingen niet, maar we hadden tenminste wel de keuze zelf gemaakt.
Eens over en weer naar Parijs? In mijn eentje? Check!
Zin om de voetjes onder tafel te schuiven op restaurant? Graag.
Twee dagen Disneyland? Waarom niet.
En nu is dat allemaal zo getemperd. Eigenlijk niet eens sinds dat virus, maar eerder sinds we kinderen hebben. De wilde jaren voelen voorbij en wat voel ik me instant een oude zak. 33? Eerder 80 jaar, of zoiets.
De jaren van nu
Ik mis die spontane jaren van vroeger wel, al geniet ik natuurlijk ook van het heden. Het is gewoon anders. Ik vraag me af of het ooit terugkomt, die spontane jaren. Dat we eens wat meer uit huis kunnen zonder te kijken of er wel een speelplein in de buurt is. Of dat we eens op reis kunnen gaan zonder rekening te hoeven houden met dutjes. Dat we gewoon kunnen doen waar we zelf zin in hebben.
Ik zag onlangs een artikel in de Flair waarbij kersverse ouders zeiden dat hun leven eigenlijk niet echt veranderd is sinds de komst van hun baby. En ik moet daarmee lachen, want zij staan voor een toffe verrassing binnen een aantal maanden. Een kersverse baby slaapt nog overal en hoef je gewoon op tijd zijn melk te geven. Een baby van 12 maanden neem je echt niet zo gemakkelijk meer overal mee.
En toch ga ik het doen. Want Rhea gaat mee naar Parijs, we gaan twee dagen en ik heb er zin in. Mijn verwachtingen zijn super laag: een picknick aan de Jardin Du Luxembourg, een beetje wandelen, een keer de winkelstraat en ik ben een blij mens. Ik had heel even die spontaniteit nodig, maar omdat ik moeilijk Rhea kan loslaten omdat ze nog zo aan mij hangt, neem ik ze mee. Een moeilijke beslissing, maar voor mij de juiste.
