Zodat het niet voor niets is geweest

10 jaar geleden. 10 jaar.

Al moet ik maar even mijn ogen sluiten en ik ben zo terug in die verloskamer, alsof het gisteren was.

Een meer dan intens rouwproces stond ons te wachten. En dat rouwen om het verlies van je kind(eren) zowat het moeilijkste is dat er bestaat, zal niemand ontkennen. Maar daarbovenop kwam dan ook nog het gevoel dat ik moest vechten. Vechten om te mogen rouwen op mijn manier, los van hoe onze maatschappij het voorschrijft.

Iedereen heeft het recht om te rouwen op zijn of haar manier. Dat was voor mij de insteek om 5 jaar na het verlies van onze tweeling het boek ‘De herfst kwam te vroeg’ te schrijven waarin ik openhartig mijn verhaal vertel.

Kort daarop volgde ik de opleiding tot perinataal verliesconsulent van Kinderwens vzw en werd ik vrijwillig rouwbegeleider bij vzw De Stilte Omarmd waar ik ouders begeleidde die ook hun kindje verloren hadden, tijdens de zwangerschap of rond de geboorte.

Ik hielp hen zoeken naar een manier van rouwen die werkt voor hen, los van wat onze maatschappij voorschrijft. Maar vooral luisterde ik naar hun verhaal. Ik liet ze vertellen, over hun dochter of zoon. En dat betekende voor hen nog het meest, dat ze hun verhaal keer op keer mochten vertellen.

Dag op dag 10 jaar geleden gebeurde het meest ondenkbare. Vooraan in mijn boek schreef ik: “Voor Nora en Kasper, zodat het niet voor niets is geweest”.  En hoewel dit nooit had mogen gebeuren, het was niet voor niets. Dankzij Nora en Kasper heb ik toch iets kunnen betekenen voor andere ouders, met mijn boek en met de rouwbegeleiding. Want dat (h)erkenning alles is, dat besef ik intussen maar al te goed.

Dit weekend vertrek ik voor een weekje kamperen, met mijn intussen achtjarige dochter en mijn zesjarige zoon. En vandaag vieren we samen Moederdag. Want dat verdriet en geluk ook prima samen kunnen bestaan, dat leerde het leven me ook. 

Deze blog verscheen eerder op Ergens onderweg.