Mijn eerste herinnering is van mijn moeder in het ziekenhuis. Samen met mijn vader ging ik naar mijn moeder op “ziekenbezoek”. Ik vond het heel spannend om mijn moeder daar in zo’n groot en plechtig ziekenhuisbed te zien liggen. Dat zag mijn moeder. ‘Wil je even bij me liggen?’, vroeg ze. Ik knikte. Ik voelde de opluchting door mijn lijf stromen toen ik tegen haar aan kwam liggen. Ze trok de deken over ons heen. Ik deed mijn ogen dicht en kwam tot rust. In haar armen voelde alles goed. Ik was drie jaar oud.
Terwijl ik dit schrijf, ligt mijn slapende dochter in “het grote papa en mama-bed” naast me. Om redenen die er nu niet toe doen, slaapt ze tijdelijk op onze kamer. Samen met haar jongste broertje dat niet anders gewend is dan zijn slaapkamer met ons te delen.
Om 21u sta ik voor de slaapkamerdeur om te kijken of de jongste twee inderdaad slapen. Of ze nog ademhalen en om zeker te weten dat ze nog in bed liggen.
De deur kraakt terwijl ik hem open doe. Jurre slaapt en hoort het gelukkig niet. Ik zie dat Fleur nog wakker is. Ze ligt rustig in haar bed en kroelt haar haar. Ik loop naar haar toe voor een laatste knuffel. ‘Slaap lekker, meisje.’
Ze slaat haar armen om me heen. ‘Papa mama?’ Ze kijkt me vragend en hoopvol aan. Ze vraagt namelijk in haar eigen taal om samen in het “grote bed” te liggen.
De woorden die duidelijk zouden maken dat dat nu niet gaat gebeuren, liggen al op mijn lippen.
Ik kijk naar haar blauwe ogen. Voel hoe haar haartjes kriebelen tegen mijn gezicht en voel dat haar vingers nu met mijn haar kroelen. Ik leg mijn voorhoofd tegen dat van haar en ik glimlach.
‘Dat doen we, lieverd.’ Ik til haar op en leg haar in het grote bed. Ik kruip naast haar en trek de dekens over ons heen. Ik voel dat ik tot rust kom na een intense dag. Een dag volgepropt met gehaast, schuldgevoel en te weinig geduld. Een dag waarop ik veel te veel ballen liet vallen.
We liggen hier, omdat ik dit moment net zo nodig heb als zij.
Ik kriebel haar rug en zing een slaapliedje. Hetzelfde slaapliedje dat mijn moeder voor mij zong. Op haar eigen manier zingt ze mee tot haar ogen dichtvallen. Ik voel haar ademhaling. Ze slaapt.
Dit liefdevolle moment maakt alles goed.
Ik sluit mijn ogen en denk na.
Zou Fleur hebben geweten dat het vandaag niet goed ging? Dat het niet goed gaat met mij? Heeft ze door welke gevechten zich in mijn hoofd afspelen? Wist ze dat ik dit moment zo goed kon gebruiken? Bleef ze wakker voor mij? Tot het moment dat ik kwam kijken of ze sliep?
Waarschijnlijk niet. Maar de gedachte dat wij elkaar zo goed aanvoelen, voelt warm.
Ik doe mijn ogen open en observeer haar ademhaling. De liefde en het gevoel van trots op mijn geweldige, slimme, temperamentvolle en prachtige dochter maken dat ik haar niet los wil laten.
Ik neem dit moment met alles dat ik heb in me op en hoop dat Fleur over 30 jaar vertelt over haar eerste herinnering. Haar eerste herinnering van toen ze drie jaar oud was. Hoe ze samen met haar moeder in het grote bed lag. Hoe ze tot rust kwam door het vertrouwde slaapliedje en genoot van de aandacht voor alleen haarzelf.
