Net als alle andere mama’s ben ik een fiere moeder. Heel fier! Maar, een grote maar ... Ik kamp met Nah (een niet-aangeboren hersenletsel) na een zwaar verkeersongeval toen ik jonger was. Dit heeft vooral impact op mijn energie (lees: snel vermoeid) en geheugen.
Het was al een uitdaging om mee te draaien in het dagelijks leven nog voor ik moeder werd.
Het is best speciaal om zo’n mama te zijn. Zoals voor iedereen: het moederschap is heel vermoeiend en tegelijkertijd krijg je ook energie van je kind(eren) door hun energie. Maar bij mij is het overleven. Dag na dag opnieuw ...
Hij was gepland en zo hard gewenst, mijn lieverd. En nog steeds is hij mijn geluksbrenger.
Snel na de geboorte werd ik alleenstaande mama, onder andere omdat ik in een postnatale depressie belandde door de combinatie hormonen-vermoeidheid-hersenletsel. Dit was tijdens de zwangerschap al een issue trouwens.
Een dag met hem bestaat voor mij voornamelijk uit mijn zoon zijn ritme volgen. Als hij slaapt, slaap ik ook. Dus een middagdutje voor hem, is ook een middagdutje voor mij. Ik plan ook niet veel andere taken als ik mijn zoon een volledige dag bij mij heb, omdat ik gewoonweg geen of amper energie heb. Ik zorg dat zijn eten op tijd vers gemaakt is en dat ik wat kan spelen met hem.
Slapen deden we lang samen in dezelfde kamer. Ik in mijn bed, hij naast me in de co-sleeper. Met witte ruis op de achtergrond en mama met een licht slaapmiddel en oordopjes in haar oren om enigszins snel mee te kunnen slapen en zo lang mogelijk door te slapen. Zijn fles voor zijn melk al gevuld met water en de melkpoeder in een doseerfles om snel zijn melk te kunnen geven. Gelukkig is hij een relatief goede slaper en wordt hij niet meer dan eenmaal per nacht wakker.
Ondertussen slaapt hij al enkele maanden in zijn eigen kamer, in zijn eigen bedje. En ook dit gaat goed. Maar hij is nog steeds klein en moeilijke nachten momenten komen wel nog vaak voor. De witte ruis, oordoppen en klaargezette attributen voor zijn melk (indien nodig), zijn wel nog steeds een dingetje. Ondanks dat hij echt een zalig en makkelijk kindje is, is het voor mij zoeken. Zoals iedereen, maar voor deze mama nog wat extra, met mijn beperkingen. (Lees: voornamelijk vermoeidheid, snel te weinig energie).
Overleven is soms precies een drive waar ik in zit. De nacht doorkomen, de dag doorkomen en zorgen dat mijn zoontje niets tekort komt en gelukkig is en blijft.
Want ja, als mama moet je nog ook superveel onthouden en zorgen dat we op tijd zijn voor vanalles. (lees: proberen op tijd te zijn).
Ik doe dit, zoals nog velen, helemaal alleen.
Maar, nogmaals een grote maar, gelukkig hebben zijn papa en ik nu een goeie 50/50 regeling, waardoor het sinds enkele maanden al iets beter gaat en ik soms terug wat kan ademen. Ik weet niet hoe ik die eerste maanden doorkwam, maar die hulpmiddelen zijn echt wel een dingetje geworden voor mijn hersenletsel.
Ondertussen wordt hij ook al groter, 15 maanden is-ie nu. Hij is vrolijk, volop in zijn ontdekkingsfase en goed mee met zijn ontwikkeling. En hij doet zijn moeder zo hard lachen met zijn gekke streken. Ik kan ook amper meer doen dan lachen en blij zijn en alles relativeren en positief bekijken door zijn aanwezigheid.
Ik denk, nee, ik weet dat alles wel goed komt. Want mijn geluksbrenger en ik lossen ieder probleem op!
