Waarom ik hoop dat mijn tweede een papa’s-kindje wordt

21/02/2023

Door Mama Charlotte

Van ouders zeggen ze altijd dat je geen lievelingskind mag hebben. Je moet van alle kinderen evenveel houden en bij elk kind evenveel liefde en interesse tonen. Je band moet evenwaardig zijn en alles moet eerlijk worden verdeeld. Of daar streven we toch naar. Andersom is dat duidelijk anders. Kinderen hoeven zich niet te verantwoorden waarom ze altijd ‘mama’ of ‘papa’ willen. Ze snappen toch nog niet dat dat eigenlijk wel kwetst. Al had dat bij ons de zaken wel wat vergemakkelijkt.

Al vanaf het begin was het vrij duidelijk dat ik haar lieveling was. Mama wat de klok slaat. Nog steeds. Hoewel hun band al veel verbeterd is, al dan niet lichtjes onder druk, toch blijft ‘mama’ verheerlijkt.

Ze wilde wéér mama

Zonet was het weer zover. Papa ging vroeger slapen. Plots huilde onze oudste hevig en ik hoorde haar tot beneden gillen. Het stopte maar niet. Stampvoetend ging ik naar boven. Papa lag rustig in zijn bed. Met de gsm in de hand. ‘Typisch! Waarom ga jij er niet naartoe?’ sneerde ik hem toe. Om dan achteraf te ontdekken dat hij mij een bericht aan het sturen was omdat het wéér niet lukte. Omdat ze wéér mama wilde.

Moedeloos word ik er soms van. Waarom gunt ze papa nu niks? Hij doet nog zo hard zijn best. Elke dag wisselen we af om een verhaaltje te lezen. In het begin was er van lezen bij papa zelfs geen sprake. Brullen, stampen, snikken om mama. Die niet meer kwam. Omdat ik het beu was. Hoe pijnlijk is dat?

Ik had het hem zo graag gegund

Ik had het eigenlijk liever andersom gehad. Als mama mag je sowieso al meer doen. Zwanger zijn, bevallen, borstvoeding, langer thuis zijn voor de kinderen. Ik had het hem zo graag gegund.

Er is nog wel hoop natuurlijk. Onze tweede dochter heeft een heel ander temperament. Dat merk ik nu al. Hopelijk wordt zij een papa’s-kindje. Of ziet de oudste misschien eindelijk het licht en merkt ze hoe fantastisch haar papa eigenlijk wel niet is…