Hoe je je toch niet helemaal kunt voorbereiden op het ouderschap
Voor & na de kinderen
En dat wil ik ook wel graag geloven. Mijn leven ziet er uiteraard héél anders uit dan 5 jaar geleden. Toen was er net sprake van de zoon. Hij zat net in de dikker-wordende-buik. Tot dan deden we waar we zin in hadden, op het momént dat we er zin in hadden. Het huis uitgaan was zo simpel: afspraakje maken, tas nemen, sleutels pakken (of soms vergeten, maar dat was dan niet zo'n drama), buitenstappen, et voila. Heel anders dan nu.
Daarna kwam nog de dochter en met twee zo'n mormeltjes is het allemaal nog minder evident om zomaar het huis uit te stappen.
Ze overal mee naartoe nemen, maakt mij zo moe. Een terrasje doen, iets lekkers eten op restaurant, een rustige babbel, zelfs naar een speeltuin of het park... Vermoeiend, als die duizend ogen hun werk moeten doen. Als alle gesprekken constant onderbroken worden met 'ik heb honger', 'ik heb dorst', 'ik wil daar naartoe', 'mag ik op jouw schoot zitten?','ik moet pipi doen', 'ik ook'. Zucht. Vermoeiend.
Ik wist veel, maar niet alles
Maar wij hebben grootouders. Die meestal staan te springen om die kleine monstertjes op te vangen op het moment dat wij weer gewoon ons huis willen verlaten om iets te doen waar wij zin in hebben. Als we een afspraakje hebben.
En we hebben een betrouwbare babysit. Want onze grootouders zijn prille vijftigers (o, dit gaan ze graag horen) en dus héél actief. In de fleur van hun leven eigenlijk. Dus zijn die ook best vaak zelf de deur uit. Maar geen nood, want superbabysit Elvira is echt geweldig. De kindjes zijn laaiend enthousiast als we hen vertellen dat Elvira er die avond zal zijn. Schuldgevoel? Nergens voor nodig!
Maar toch. Toch is het allemaal wel anders. Zo veel zorgen, grote en kleine, die zijn zo anders met die kleine wezentjes in ons leven. Zo veel dingen waar ik op voorhand niet over nagedacht had.
En het ouderschap was een weloverwogen beslissing. Boeken werden gelezen, eindeloze gesprekken werden gevoerd, beslissingen werden genomen: zo gaan wij het doen. Maar je bent er toch niet echt klaar voor. Tot het zover is. De vreugden en de angsten (en hoe verbazingwekkend dicht die bij elkaar kunnen liggen), die passen toch vooral bij de rol van mama en papa zijn.
Effe opladen zonder de kids
En dus wil ik het graag geloven. Dat wij nog steeds doen waar we zin in hebben. Dat onze vrienden nauwelijks merken dat wij wél kinderen hebben. Dat we nog steeds 'op den boef' dingen kunnen plannen én uitvoeren.
En vaak genoeg lukt dat ook wel. Maar eigenlijk is dat niet helemaal waar... Die twee bepalen toch echt ons doen en laten. En hé, dat is oké.
Maar als het dan toch eens gebeurt dat ze een avondje of dagje bij de grootouders zijn en we dus kidsfree zijn, dan voelt dat zoooo geweldig! En dan kunnen we er weer tegen :-).
photocredits: Joshua D'hondt