Birdnesting: hoe wij als gescheiden ouders nog steeds een huis delen

We wilden niet dat zij om de week hun spullen moesten inpakken, tussen twee huizen moesten pendelen of elke week opnieuw moesten “landen”. In de plaats daarvan wilden we dat er, in de mate van het mogelijke, zo weinig mogelijk zou veranderen voor hen. En zo kwamen we op het idee van birdnesting. 

Hoe het werkt bij ons 

Bij birdnesting blijven de kinderen in hun vertrouwde omgeving, en zijn het de ouders die wisselen van huis. Wij doen dat week om week. De ene week ben ik bij de kinderen in ons huis, de andere is mijn ex-man er. Nu we allebei een nieuwe partner hebben, brengen we onze kindvrije weken bij hen door. 

We wonen dus nog steeds allevier in ons huis – maar nooit meer allemaal tegelijk. Dat klinkt misschien ingewikkeld, maar voor ons is dat intussen de normaalste zaak van de wereld geworden. 

Van afspraken tot kleine ergernissen 

De eerste weken verliepen eerlijk gezegd behoorlijk emotioneel. Ik weet nog dat ik de eerste keren huilend in de auto zat terwijl ik wegreed. Niet omdat ik spijt had van de breuk, maar omdat ik het moeilijk vond om mijn kinderen achter te laten, met hun stemmen nog vers in mijn hoofd. 

Het was ook best chaotisch. We moesten allemaal onze weg nog vinden in onze nieuwe realiteit. We maakten lijstjes van wie wat moest doen, wie welke rekeningen betaalde en wie verantwoordelijk was voor welke boodschappen. In de keuken hadden we een schriftje gelegd waarin we elkaar korte boodschappen schreven. 'De melk is op.' 'Er zijn nieuwe lampen nodig in de badkamer.'

In het begin voelde het wat vreemd allemaal. Alsof we nog altijd samenwoonden, maar tegelijk ook niet. En ja, soms ergerde ik me. Als ik na een week binnenkwam en de was nog in de wasmachine zat. Of als de tafel vol schoolboeken lag. Maar ongetwijfeld heeft hij ook weleens gevloekt als ik iets niet had opgeruimd. En na een tijdje leer je te relativeren.

Wat het doet met onze kinderen 

Onze kinderen waren toen 6 en 8. Ze wisten natuurlijk dat papa en mama niet meer samen waren, maar doordat ze gewoon in hun vertrouwde thuis konden blijven, leek er voor hen niet zoveel te veranderen. Hun kamers bleven zoals die waren, hun vriendjes kwamen nog even vaak spelen, hun huis voelde nog altijd als hún plek. 

Natuurlijk zijn er ook verschillen. Papa kookt anders dan mama, en de routines zijn anders bij mama dan bij papa. Maar ze zijn gewoon geraakt aan die verschillen, en het zorgt zelfs voor een zekere afwisseling. 

Nieuwe partners, nieuwe balans

Ondertussen hebben we allebei een nieuwe partner. Ook daar moesten we even opnieuw op zoek naar evenwicht en was het even aftasten. Birdnesting is nu eenmaal geen klassieke situatie. Ik had in het begin schrik dat mijn nieuwe vriend er moeite mee zou hebben dat ik deels nog in hetzelfde huis woonde als mijn ex. Maar hij begreep het helemaal en staat er zelf ook 100% achter. Hij zegt: ‘Ik vind het mooi dat jullie dit zo samen doen, in het belang van de kinderen.’ En dat betekent eerlijk gezegd veel. 

Ook de vriendin van mijn ex reageerde begripvol. Ze weet dat dit niets te maken heeft met elkaar niet kunnen loslaten, maar dat het een praktische keuze is uit liefde voor onze kinderen. Ons onderling contact verloopt vriendelijk en respectvol. Er zijn geen spanningen, we zijn gewoon vier volwassenen die proberen om hun best te doen voor twee kinderen. Heel fijn om te merken dat onze partners daar zo volwassen in staan en dat ze begrijpen dat dit systeem in de eerste plaats draait rond de kinderen. 

Vooral voordelen 

Na vier jaar durf ik te zeggen dat birdnesting voor ons heel goed werkt. De kinderen hebben rust en stabiliteit en hebben geen logistieke stress. Ze hoeven niet te sleuren met hun koffer, kunnen hun schoolboeken of favoriete spullen niet vergeten bij de andere ouder en hoeven nooit na te denken waar hun spullen liggen. Ze hebben nog steeds hun eigen, vertrouwde plekje. En wij als ouders hebben een soort teamgevoel dat blijft bestaan. Niet langer als partners, maar wel als ouders die elkaar respecteren.

Wat ik het mooiste vind, is hoe natuurlijk het allemaal aanvoelt voor de kinderen. Voor hen is dit gewoon hun leven. Ze hoeven niet te kiezen, niet te schakelen. Ze voelen zich gedragen.

Uiteraard zijn er ook nadelen. Je blijft in zekere zin verbonden met elkaar via dat huis, dus je moet kunnen communiceren. En je moet kunnen loslaten dat niet alles op jouw manier gebeurt.

Tuurlijk zijn er ook weleens momenten waarop ik denk: ‘Waarom doen we onszelf dit toch aan?’ Als ik met mijn koffer naar het huis van mijn vriend rijd en weet dat ik de week erna weer moet “verhuizen”. Of als ik het gevoel heb dat ik tussen twee levens pendel. Maar als ik naar mijn kinderen kijk, dan weet ik meteen: ‘Daarom.’  

Vier jaar later

We zijn nu vier jaar later, en ik ben heel dankbaar dat het op deze manier werkt voor ons. Er zijn weken dat ik denk: ‘Het is goed zo.’ En er zijn weken dat ik zucht omdat de vuilbak weer niet buitenstaat. Maar elke keer dat ik de kinderen zie lachen aan dezelfde keukentafel waar ooit de moeilijkste beslissingen vielen, weet ik dat dit het waard is geweest. 

Het is niet voor iedereen weggelegd. Het vraagt veel vertrouwen, flexibiliteit en een flinke portie mildheid. Maar voor ons, en vooral voor onze kinderen, is het een manier geweest om na de breuk toch een vorm van samenhang te bewaren.