‘Mijn nieuwe schoonzus vindt me een te kille tante voor haar kinderen’

Ik ben mama van twee kleine jongens, eentje van 10 maanden en eentje van 3 jaar oud. En ja, ik hou zielsveel van mijn kinderen. Maar dat betekent niet automatisch dat ik alle kinderen leuk of schattig vind. Ik ben gewoon niet zo’n ‘kindvriendelijk type’ dat op elk kindje afvliegt om te knuffelen, betuttelen of mee te spelen. Zeker als ik ze niet goed ken, hou ik liever wat afstand. Dat klink misschien hard, maar het is gewoon wat het is. Mijn kinderen zijn mijn kinderen. En andermans kinderen zijn… andermans kinderen. En daar zit een verschil in, of ik dat nu leuk vind of niet.

Familieuitbreiding… 

Tot voor kort was dat nooit een probleem. Maar ongeveer een jaar geleden begon mijn broer te daten met Natalie. Ze heeft zelf ook twee kinderen: een jongen van 7 en een meisje van 5. Vanaf dag één was ze superenthousiast over onze ‘samengestelde families’, en ze begon al plannen te maken om onze kinderen dikke vrienden te laten worden.

Klinkt mooi, maar… dat gebeurde dus helemaal niet. Ten eerste komen de leeftijden van onze kinderen niet overeen. Haar zoon is 7, de mijne amper 3. Wat moeten die twee in godsnaam samen doen? Daarnaast is haar dochter van 5 nogal heftig van karakter, waardoor mijn oudste zoon haar letterlijk vermijdt wanneer we elkaar zien op familiefeestjes. Toch hebben wij ons best gedaan om vriendelijk te zijn. Zo gaven we haar kinderen bijvoorbeeld cadeautjes met Kerst, toen we bij mijn ouders vierden. Ik dacht: leuk gebaar, klaar.

Maar dat bleek niet genoeg...

Enkele weken later kwam Natalie naar me toe met een hele lijst van dingen die haar gekwetst zouden hebben. Volgens haar:

• toon ik geen interesse in haar kinderen, die zij al meteen mijn ‘neefje en nichtje’ noemt.
• wil ik geen playdates organiseren bij mij thuis zonder dat zij erbij is.
• weiger ik om mijn zoon vriendjes te laten worden met haar dochter.
• ben ik gewoon koud en afstandelijk naar haar kinderen toe.

Ik was helemaal overrompeld door haar verwijten. Maar ik heb haar eerlijk geantwoord:

Nee, ik ga mijn kind niet dwingen om met iemand te spelen.

Nee, ik voel me niet comfortabel om haar kinderen zonder haar toezicht in mijn huis te hebben.

En nee, ik ga niet doen alsof ik dol ben op elk kind dat toevallig in de buurt is.

Ze vond dat allemaal harteloos, omdat ik met mijn eigen kinderen wél enthousiast en liefdevol ben. Tja, natuurlijk – dat zijn mijn kinderen. Die band is anders. Dat gevoel is anders.

En dan beweerde ze ook nog dat mijn ouders haar kinderen ‘minder graag zien’. Maar ja, mijn kinderen zijn hún kleinkinderen. Die band is opnieuw niet te vergelijken. 

De druppel

Het gesprek ging alle kanten op, dus ik heb haar op een bepaald moment gewoon gezegd:

‘Luister, Natalie. Je kent ons nog maar een jaar. We hebben je altijd vriendelijk ontvangen, niemand sluit jou of je kinderen buiten. Maar je kunt niet verwachten dat we jouw kinderen hetzelfde behandelen als onze eigen kinderen. Dat gaat niet gebeuren. Jullie zijn hier altijd welkom, maar je kunt niet zomaar een bepaalde plek opeisen. Als je daar een probleem mee hebt, moet je dat met mijn broer bespreken.’

Mijn broer begreep me gelukkig volledig. Hij gaf toe dat Natalie overdreven reageerde, dat ze alles veel te persoonlijk opneemt. Tegelijk vroeg hij me of ik niet iets meer begrip kon opbrengen voor haar gevoelens. En ik snap dat. Echt. Maar ik ben ook wie ik ben. Ik ben beleefd tegen haar, maar ik ken geen toneeltje opvoeren.

Mag ik gewoon mezelf zijn?

Ik weet dat ik niet overdreven warm of gezellig overkom, zeker niet naar kinderen die ik niet ken. Maar dat maakt me toch geen slecht mens? Of een ‘kille tante’ zoals Natalie mij noemt? Soms voelt het alsof vrouwen altijd maar verwacht worden om vanzelf moederlijk te zijn, ook naar andermans kinderen toe. Maar niet iedereen is zo. En dat zou oké moeten zijn.

En dus vraag ik me af: moet ik veranderen? Of mag ik gewoon mezelf blijven: eerlijk, rustig en zonder gedoe?

BRON: Reddit