Afscheid van mijn ex: het spijt me, maar ik werd moeder

Het spijt me dat ik toch zo verschrikkelijk moe werd tijdens de zwangerschap en de ‘grote stap’ plots niet meer zo’n goed idee leek. Niet dat ik dat wilde toegeven, nee hoor, ik bleef maar doorgaan. Het was de aanpassing en de zwangerschap, dat zou wel loslopen, of toch alleszins na de bevalling. 

Het spijt me dat ik al weken voor mijn vooropgestelde datum languit in de zetel ging liggen. Genieten van mijn laatste weken zwangerschap. Of toch net niet. ’s Nachts huilend van de pijn in mijn bekken en moedeloos van het doodmoe niet te kunnen slapen.

Het spijt me dat ik helemaal opgeteerd de bevalling en de eerste postnatale weken in ging. Het spijt me dat de bevalling niet liep zoals gepland. 

Het spijt me dat ik gefaald heb als vrouw om dit kind vlotjes ter wereld te brengen. (Dat slaat nergens op, dat weet ik ook wel, maar het is een gevoel dat toch niet zomaar verdwijnt).  Het spijt me dat ik onze dochter niet meteen begreep. 

Het spijt me dat ik daarom wat meer tijd nodig had om haar te leren kennen. 

Het spijt me dat ik toch zo, zo moe was. 

Het spijt me dat ik, toen jij in ziekteverlof ging, even maar gedacht heb dat het lot mij een handje geholpen had. Dat ik wat ontlast zou worden, dat we wat meer tijd voor ons gingen hebben, en dat ik wat meer tijd voor mij ging hebben.

Het spijt me dat ik jouw zorg er niet meer bij kon nemen, hoewel ik heel hard probeerde ook een goeie partner te zijn voor je, naast alle andere zaken…

Het spijt me dat jij daaruit moest afleiden dat ik je misschien net wat minder graag zag. (beetje egoïstisch van je om dat op jezelf te betrekken, terwijl ik jou ook nodig had).

Het spijt me dat ik daardoor het gevoel had me nog harder te moeten bewijzen als partner. 

Het spijt me dat ik steeds weer probeerde alle bordjes hoog te houden. 

Het spijt me dat ik oeverloos probeerde een haast onhaalbare perfectie na te streven, een perfecte moeder, partner, collega wou zijn. 

Het spijt me dat ik je het gevoel gaf dat je dat van mij kon verwachten (ik wou het zelf ook zo graag geloven!). 

Het spijt me dat ik opbleef tot je thuiskwam terwijl ik al uren had kunnen slapen, gewoon om je nog even te zien, vast te houden, te luisteren naar het relaas van je dag.

Het spijt me dat ik mezelf en jou maar wat voorhield, dat alles wel ok was.

Het spijt me dat je niet zag dat ik mezelf nog niet was na de bevalling, en dat ook een jaar na de bevalling nog niet was. 

Het spijt me dat je niet wou wachten.

Het spijt me dat je daarom steeds langer wegbleef. 

Het spijt me dat je wegbleef. 

Het spijt me dat ik altijd heb geloofd dat wij elkaar begrepen, altijd samen en samen voor de kinderen. 

Het spijt me dat ik nog steeds wil zeggen dat het me spijt, want dit is niet buitengewoon. Ik veranderde, ik werd moeder. Niemand kan voorspellen wat dat met iemand doet. Ik had het zelf ook niet zo kunnen inschatten. Een serieuze dip was uiteraard ook niet mijn eerste keus.

P.S. Ik heb je nooit durven vertellen dat die klapband met de auto kwam omdat ik knalhard tegen een boordsteen gereden ben nadat ik in slaap was gevallen… pas enkele uren nadat ik opgestaan was.  Zo moe was ik, maar zelfs dat durfde ik niet toe te geven.  

Anoniem