Rouwen met een glimlach

Ik ontdekte dat hij al jaren twijfelde. Dat hij iemand anders had. Een veel jongere collega. En ineens was het er allemaal: de leugens, de pijn, het besef dat wat ik dacht dat ‘ons’ was, misschien al zo lang ‘niets’ was. 

En toch: de boterhammen moeten gesmeerd. De traantjes van de kinderen moeten worden weggeveegd. Er moet worden gelachen, gespeeld, getroost. Want mama zijn, dat stopt niet. Ook niet als je zelf eigenlijk gewoon onder een deken wil kruipen en niet wil opstaan. Ik doe het. Elke dag opnieuw. Ik hou me groot. Ik slik mijn tranen in tot ’s avonds laat, als zij slapen, en ik eindelijk zelf mag breken. 

Ik rouw. Ik rouw om wat er was. Om wat had kunnen zijn. Om dat droombeeld van een huis vol leven, een lange tafel met familie in het weekend. De gezellige drukte, de vertrouwdheid, de zekerheid. Alles aan diggelen. En toch moet ik blijven staan. Voor hen. Want zij verdienen nog steeds een mama die lacht. Die warmte geeft. Die troost en fluistert: ‘Het komt goed.’ Ook al weet ik zelf nog niet hoe. 

Soms schreeuw ik het uit in mijn hoofd. Hoe gekwetst ik ben. Hoe verloren ik me voel. Maar hardop schreeuwen doe ik niet. Want kleine oortjes luisteren altijd mee. En zij verdienen mijn storm niet. Dus slik ik, adem ik, en geef ik alles wat ik heb. Want mama zijn… dat is jezelf wegcijferen. Ook nu. Elke dag opnieuw. 

Maar weet je? Ook in dit alles geloof ik dat er ooit weer licht komt. Dat ik, ergens verderop in dit pad, mezelf weer vind. Dat er weer een tafel vol warmte mag komen. Misschien niet zoals ik het had gedroomd, maar misschien wel mooier, echter.

Voor nu is het genoeg dat ik elke dag opsta voor hen. En een beetje ook voor mezelf.

Want zelfs al rouw ik met een glimlach, ergens diep vanbinnen groeit iets nieuws: een stille belofte dat het ooit weer goed komt. Misschien niet vandaag. Maar wel ooit.

En aan jou, die dit misschien herkent… Die ook rouwt met een glimlach, elke dag opnieuw: weet dat je niet alleen bent. Dat er zoveel mama’s en papa’s zijn die achter gesloten deuren hetzelfde verdriet dragen, dezelfde kracht verzamelen, dezelfde hoop vasthouden.

Praat erover. Deel het. Huil, lach, adem. En wees zacht voor jezelf. Want ook jij verdient een volle tafel, vol liefde, warmte en nieuwe dromen. Ooit.

Echt waar.