Waarom je nog geen grote broer bent

Je ziet me staan, roept luidkeels mama en rent op me af. Je springt vol enthousiasme in mijn armen en geeft me wel 10 kusjes en dikke knuffels. Mijn hart loopt over van liefde.

Er wordt mij verteld dat je flink gespeeld hebt, maar dat je ook een ander kindje pijn deed. Ik kijk je boos aan en zeg je dat dat niet mag. Je kruipt dicht tegen me aan. Er wordt al lachend gezegd dat het tijd is voor een kleine broer of zus, zodat hij thuis wat kan oefenen met delen. Ha zeg ik, dat moet je met zijn papa regelen!

Broertje of zusje?

Nu je bijna twee bent, gebeurt dit wel vaker. Tijdens een etentje met jouw tante en nonkel merk ik op hoe ze aandachtig kijken wanneer ik die mojito bestel en voor de tiramisu kies als dessert. Ik vertel over onze geplande reis naar Afrika. Voorlopig nog geen tweede baby dus, grap ik.

Ook vrienden vragen regelmatig of er nog een broertje of zusje komt. Dan vertel ik hen hoe klein je nog bent, en hoe hard je mij nog nodig hebt. Hoe je altijd de grote broer zal zijn en dus minder aandacht zal krijgen. Hoe je recht hebt op deze tijd alleen met mama…

Allemaal goede redenen, lieve schat, waarom je nu nog geen grote broer bent. Al was dat wel het plan. In mijn hoofd plande ik exact een jaar geleden een tweede zwangerschap. Ik kocht bij de apotheker foliumzuur. Dat moet je namelijk nemen voor je zwanger wil worden.

Toen ik deze week de badkamer opruimde, vond ik het ongeopende doosje, ondertussen vervallen.

In vrije val

11 maanden geleden kwam ik er immers achter dat jouw papa niet zo gelukkig was als ik dacht. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Weet je wel, dat gevoel dat jij krijgt wanneer je van de tafel springt, maar dan zonder dat ik je vang. Al bijna een jaar ben ik in vrije val. Mijn wereld staat stil. Maar de tijd niet.

Vandaag word jij twee, lieve schat! Wauw! Mijn hart loopt over van liefde wanneer jij die kroon van je hoofd haalt nog voor ik een foto kan nemen. Ik lach, en kijk naar beneden. Ik leg mijn hand op mijn buik. Daar zit helemaal niets. Geen kleine broer. Geen kleine zus. Ik voel me leeg.   

Ik kijk naar jouw papa. Jouw fantastische papa. De papa waar je mee voetbalt. De papa die jouw lievelingsverhaaltje vol enthousiasme voor de duizendste keer voorleest. De papa die de beste tractorgeluiden maakt. Die jou eindeloos laat schaterlachen. Ik kijk vaak naar jullie samen, van op een afstand. Wanneer jullie het niet merken. En dan loopt mijn hart over van liefde.

Hij houdt niet meer van me

Maar die liefde, die voel ik niet meer voor jouw papa. 11 maanden geleden vertelde hij mij dat hij niet meer van me houdt. Al 8 maanden ben ik in therapie. Dat wil zeggen dat ik met iemand ga praten om na te denken over hoe wij samen jouw mama en papa kunnen blijven.

We zijn niet gelukkig, jouw papa en ik. We lachen en zijn blij als we naar jou kijken. Maar voelen pijn, boosheid en verdriet wanneer we naar elkaar kijken.