Werk ik te hard? Moet ik meer mama zijn?
Hoe doen andere ouders dat toch?
Ik keek naar de klok: het was kwart voor vijf. Dat is vroeg voor mij! Normaal gezien zitten mijn twee dochters daar tot een uur of zes. Ik keek rond … de meisjes waren inderdaad de laatste zieltjes in de opvang.
‘Hoe lang zitten ze al alleen?’ vroeg ik de juf.
‘Sinds half vier, maar ik verwen ze dan hé!’
Half vier?! Hoe doen die andere ouders dat? De meisjes zitten op een school met ongeveer 400 leerlingen. Hoe komt het dan dat onze twee dochters om half vier al alleen zitten?
Mijn vriend en ik werken beiden full time, de grootouders zijn nog allemaal actief en wonen bovendien op minimum een uurtje van ons vandaan. Dus de naschoolse opvang of opvang als de kinderen onverwacht ziek zijn, is altijd een gepuzzel. Maar het lukt ons het merendeel van de tijd wel.
In tranen naar huis
Ik was zo van mijn melk dat ik met tranen in de ogen de meisjes hun jassen aandeed en naar huis vertrok. Was het nu omdat ze wat moe zijn, dat de meisjes er zo hard aan tilden? Overdreven ze?
Als ze alleen zijn met de opvangjuf, worden ze extra in de watten gelegd. Maar ik kan me voorstellen dat het niet leuk is dat je de kindjes één voor één ziet vertrekken en jij daar als enige nog overblijft…
Hallo daar eeuwig schuldgevoel…
Doe ik er wel goed aan om fulltime te blijven werken? Zou ik niet beter huismoeder worden? Maar ik doe mijn job zo graag… Kan ik misschien parttime gaan werken? Maar dan kan ik mijn huidige job niet meer behouden… Ben ik nu niet te egoïstisch bezig? Maar ik wil mezelf verder ontplooien om hen ook te helpen hun weg te vinden in het leven.
Ik troost mij met de gedachte dat ze toch elkaar hebben in de opvang. En dat ze al eens een snoepje mogen van de juf. En als we thuis zijn, geef ik hen mijn volledige aandacht. Maar volgende woensdag zal ik toch proberen een uurtje vroeger te stoppen.
Voor mijn meisjes.
Beloofd!
