Zalig: de zelfliefde van mijn dochter

Het was niet het antwoord dat ik verwachtte, maar het was eigenlijk zoveel mooier. Het was zo'n oprecht antwoord van een vierjarig meisje dat zichzelf graag ziet, dat zichzelf echt leuk vindt. 

Er overviel mij een gevoel van warmte en trots. Ik kon alleen maar denken: "Ik hoop dat je dit behoudt."  Dat jij door alle tienerperikelen, starende blikken van leeftijdsgenoten en oordelen heen jezelf blijft, je eigen weg gaat maar vooral die zelfliefde behoudt. Dat je die joie de vivre blijft voelen en uitstralen. 

Zij is 4, ik ben 33. Maar wat heb ik al verdomd veel van haar geleerd. Ze leerde me te leven in het moment, ze toonde me dat je van zoveel kleins kan genieten. Zij lacht: zij lacht zo enorm vaak en heeft een aanstekelijke lach, ze neemt anderen mee in haar vrolijkheid. Ze huppelt door het leven. Ze is graag gezien, maar ze voelt zich ook graag gezien. Ze is dol op het leven, dol op zichzelf. Ze kan niet tegen onrecht. Ze kan niet stilzitten, alsof het leven te boeiend is om dat stil door te brengen. Zelfs in haar slaap belandt ze steevast op de raarste posities in haar bed: ook dan is ze op verkenning. Ze wil elke vrije dag op avontuur. Zij wil leven, zij wil beleven. Zij leert mij het leven te omarmen. 

Het is iets waar kinderen goed in zijn: ons te leren leven in het nu. Het is waarschijnlijk een neveneffect van het moederschap: dat vele plannen, anticiperen, organiseren ... Maar gelukkig zijn kan je niet plannen, dat moet je gewoon zijn, dat moet je gewoon zien: in die waterdruppel die glinstert als een diamant, in een donut, in samen een spelletje spelen, in zoveel kleins dat eigenlijk best groots is als je het maar kan vinden. Die avond zag ik het in de ogen van mijn dochter.

Met dat kleine zinnetje "ik zie mij graag" bracht dat kleine meisje onwetend zoveel schoonheid in mijn dag. Blijf jezelf graag zien meid, je bent prachtig zoals je bent.