Ik was er niet klaar voor dat mijn kleintje niet langer “de baby” zou zijn in ons gezin

Mijn man was al vertrokken naar het werk, en ik kon niet wachten om hem ’s avonds te verrassen met mijn nieuws. Ik zorgde ervoor dat ik helemaal voorbereid was: ik kleedde me mooi aan en zette mijn telefoon op een plank in de juiste hoek om het moment vast te leggen. Zo spannend! Maar terwijl ik op een klein T-shirtje “Grote Zus” schreef, voelde ik plots een vreemde steek in mijn hart. 

Ik keek op en zag mijn dochtertje spelen. Ze waggelde rond en sloeg op de gekleurde toetsen van haar kleine piano. Ze leek op dat moment veel te klein om “GROTE zus” te kunnen zijn. Het was moeilijk om haar voor te stellen als iets anders dan de kleinste. Onze oudste dochter had ons jarenlang voor zichzelf gehad, maar het zag ernaar uit dat onze baby niet lang de baby zou kunnen zijn in ons gezin. Was het wel eerlijk dat we haar zo snel uit die rol duwden? 

In de opwinding van mijn aankondiging verdween dat gevoel echter al snel. Mijn zwangerschap vorderde en mijn dochtertje behield voorlopig haar rol als de baby van het gezin. 

Kinderen die twee jaar worden, veranderen op korte tijd enorm veel. Waar ze twee jaar geleden pasgeboren baby’tjes waren en nog niet zo lang geleden leerden kruipen, gaan ze nu van de glijbaan op het speelplein. Tweejarigen ontwikkelen fysiek en mentaal enorm op een korte tijd en worden daarbij door iedereen aangemoedigd.

Mijn peutertje speelt die rol van “groot zijn” goed. Ze eet zelf haar boterham op, oefent op het potje, … Maar in veel opzichten is ze duidelijk nog een kleintje. Ze valt nog steeds in slaap in de winkelwagen in de supermarkt en brabbelt lieve halve woordjes die alleen ik begrijp. Ze stampt en huilt nog steeds als ze zich niet volledig kan uiten of kijkt met haar grote bruine ogen naar me voor troost of goedkeuring. Ze wordt dan misschien wel grote zus, maar ze blijft wel mijn kleine baby. 

Op de dag waarop de keizersnede gepland stond, borstelde ik ’s morgens mijn haar in dezelfde badkamer waar ik maanden eerder had ontdekt dat ik zwanger was. De realiteit begon tot me door te dringen: ik stond op het punt te bevallen van een nieuwe baby, en dat betekende dat de tijd van mijn dochter als de baby van het gezin officieel ten einde was gekomen. Opnieuw voelde ik een steek door mijn hart. De tranen sprongen me in de ogen.

Hoewel we ons maandenlang hadden voorbereid op deze verandering, voelde ik me verscheurd toen ik mijn peutertje thuis moest achterlaten om een nieuwe baby te krijgen. Ik was bang dat ze zich gekwetst zou voelen en dat ze van streek zou zijn omdat iemand haar plaats zou innemen op mijn schoot en in mijn hart. Het voelde als verraad. Ik was bang dat ze er niet klaar voor was – maar op dat moment besefte ik dat ík diegene was die er niet klaar voor was. 

Na een emotioneel afscheid gingen we naar het ziekenhuis, waar later die dag ons zoontje op de wereld kwam. De volgende ochtend zou hij voor het eerst zijn grote zussen ontmoeten. Ik was nerveus voor die eerste ontmoeting. Hoe zijn mijn peutertje reageren? Zou ze boos zijn? Zou ze enthousiast zijn? Zou ze huilen? Ik moest een brok in mijn keel wegslikken toen mijn gezin de kleine ziekenhuiskamer binnenkwam. Ik hield mijn adem in en bestudeerde haar gezichtje terwijl mijn man haar aan haar kleine handje naar binnen leidde. 

Het moment was eindelijk aangebroken om hen aan elkaar voor te stellen. Ze bekeek het bundeltje sceptisch vanop de veilige plek op papa’s schouder. Nadat ik haar broertje in de doorzichtige wieg had gelegd, wenkte ik haar naar het ziekenhuisbed. Ze ging op mijn schoot zitten en we knuffelden. Dat intiem moment verzekerde ons er allebei woordeloos van dat niemand óóit haar plaats zou kunnen innemen. Daarna was ze blij om haar broertje te bewonderen. Ze onderzocht glimlachend zijn kleine handjes en gaf hem een kusje op zijn voorhoofd. 

Natuurlijk zijn er momenten geweest waarop ze jaloers was, maar al bij al past ze zich goed aan en is de overgang vlot verlopen. Ze houdt ervan om een grote zus te zijn. Ze is behulpzaam, zachtaardig, zorgzaam en leert zoveel van zijn aanwezigheid. Hoewel ik het me eerder echt niet kon voorstellen, zou ik het nu niet anders willen. Het blijkt dat ik mijn baby helemaal niet heb vervangen door een pasgeboren baby. Mijn schoot en mijn hart hebben genoemd ruimte voor allebei om mijn baby’s te zijn. 

Vrij naar Motherly