“Het maar laten, gaat niet” - over het zwarte gat in de zorg bij perinataal verlies

Als verwachting uitmondt in verlies, word je in één klap met leven en dood geconfronteerd. Ongevraagd verloopt alles plots pijnlijk anders. Dit maakt ingrijpende emoties in je los die vaak te intens zijn om alleen te dragen. Want een vroeg verlies doet pijn. Véél pijn. Bij momenten voelt het rouwen zo zwaar, dat je er compleet door overspoeld en verscheurd wordt. In dat geval heb je niet enkel medische hulp in een ziekenhuis of praktische ondersteuning van je omgeving nodig. Het is vooral ook belangrijk om je emoties op jouw eigen manier in een veilige omkadering te gaan doorvoelen.  

Op zo’n cruciaal moment vraag ik me af waarom een traject dat eindigt zonder kind, stopt bij de ziekenhuisdeuren. Want zonder enige suggestie of doorverwijzing stuur je een ouder in wording alléén naar huis; doordrongen van verdriet dat geen kant op kan. 

Het zou toch mooi zijn, mocht er getimmerd worden aan een andere weg. Een liefdevolle blik in de juiste richting van een professioneel iemand die er voor je kan zijn? Dit soort betrokken zorg toont zich onvoldoende in louter de begripvolle stilte bij de echografie, noch bij de uiterst empathische verloskundige die je bijstaat in de verloskamer. Na de initiële schok, begint het verwerkingsproces pas. Dát is perinatale rouwverwerking. 

Laten we daarom het licht schijnen op elke moeder of vader die een kind verloor, maar ook op elke vrouwenarts die voelt dat hij/zij tekortschiet bij een slechtnieuwsgeprek en op elke verloskundige die in de wagen op weg naar huis zelf ook tranen van medeleven laat. Dankjulliewel! Want jullie voelen, net als ik, dat het nodig is om er méér te zijn. Laat dat nu net het hoopvolle begin zijn van iets moois.

Meer info vind je op Onverwacht.