Waarom worden kinderen die het moeilijk hebben meteen gezien als “stout”?

De eerste dag kreeg ik een telefoontje terwijl ik aan het werk was. Mijn zoontje had een ander kindje pijn gedaan en was stout geweest. De tweede dag kreeg ik opnieuw telefoon; ik hoorde hem krijsen aan de andere kant van de lijn. Mijn hart brak. 

Ik kreeg de vraag om hem onmiddellijk te komen ophalen, want zijn gedrag kon niet. Hij was stout, deed kindjes pijn en het kon niet dat hij lag te krijsen. Vliegensvlug vertrok ik uit een vergadering. Mijn collega’s hadden gelukkig begrip voor de situatie en probeerden me op te beuren. 

Toen ik thuiskwam met ons zoontje, stond ik perplex. Ik had een mailtje ontvangen van de buitenschoolse opvang. Het was een officiële waarschuwing: als zijn gedrag niet veranderde zou hij verwijderd worden uit de opvang. Ik was echt verbaasd. We begrijpen dat agressief gedrag ten opzichte van anderen niet kan en gaan daar zelf ook streng tegen in. Maar ons zoontje is drie jaar! 

We vroegen een gesprek aan met de leidinggevende. Hier had ik zelf de indruk dat het aan ons lag dat ons zoontje stout was, en dat het niet kon. Tijdens het gesprek ontdekten we echter dat de opvang heel vrij werkte: er waren weinig begeleide spelen, de kinderen kiezen wat ze doen, allemaal door elkaar, en de begeleiders houden toezicht. 

Daar wringt het schoentje: we weten dat ons zoontje een andere aanpak nodig heeft en dat hij veel nood heeft aan structuur en begeleiding. Veel vrij spelen maakt hem onrustig. De opvang kon ons dat niet bieden. Daarna is hij niet meer geweest; de geplande opvangdagen hebben we niet laten doorgaan. Aangezien hij die twee dagen alleen maar stout was, wisten we dat dit niet op één nacht zou veranderen. 

Ik voelde me als ouder zo alleen en onbegrepen …