‘Mijn huis, mijn regels'? Doe mij maar ‘Mijn kind, mijn regels’!

Kijk, ik snap best dat je als oma vindt dat “een stukje cake toch moet kunnen”. Daar is op het eerste gezicht inderdaad misschien niets mis mee. En toch … 

Wanneer ik als mama aangeef aan mijn kind dat twee stukken cake echt meer dan genoeg zijn en er geen sprake is van een derde stuk, dan zie ik het als een totaal gebrek aan respect voor mij als ouder als mijn schoonmoeder drie minuten later tóch dat derde stuk onder zijn neus schuift. Op die manier wordt mijn gezag compleet ondermijnd en krijgen mijn kinderen impliciet de boodschap dat ze heus niet naar mij moeten luisteren. En het geeft mij de boodschap dat ik niet gerespecteerd word als mama. 

Het is echt niet fijn om het gevoel te hebben te moeten vechten om je kinderen op te voeden op de manier waarop jij dat wilt. Om keer op keer de strijd te moeten aangaan tegen dat derde stuk cake of dat vierde glas fruitsap of limonade. En om dan te zien dat de kinderen hooghartig te horen krijgen “dat het blijkbaar niet mag van de mama, jammer genoeg”. 

Is het niet de bedoeling dat grootouders hun kinderen bijstaan bij de opvoeding in de plaats van tegen te werken? 

Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk mogen grootouders hun kleinkinderen verwennen. Graag zelfs! Maar dat kan toch perfect op een andere manier? Door hen oprecht aandacht te geven, tijd vrij te maken, met hen te knuffelen, samen boekjes te lezen, op uitstap te gaan of spelletjes te spelen. Maar telkens weer een onnodige driedubbele overdosis suiker geven terwijl je heel goed weet dat de ouders dat niet willen, is in mijn ogen een gratuite manier om “oma-punten” te scoren. 

Misschien denk je dat ik wat overdreven reageer. En misschien is het op zich niet zo erg dat ze eens wat meer snoepen. Maar mogen wij als ouders zélf beslissen wat wij “genoeg” vinden? Want wij weten, veel beter dan de oma in kwestie, dat er bijvoorbeeld de dag daarvoor al een verjaardagsfeestje op het programma stond, met een stapel pannenkoeken en een zak snoep toe. Geloof me, ze hebben écht niet te klagen – maar genoeg is genoeg. 

En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat het niet de eerste keer zou zijn dat één van de kinderen ’s nachts ziek wordt omdat-ie gewoon zo volgepropt zat na een bezoekje aan oma. Niet bepaald fijn voor mijn kinderen, niet bepaald fijn voor mijn man of ik die ’s nachts bedjes mogen staan te verversen. Dus ja, dan vloek ik – nog maar eens. 

Is het dan echt zo moeilijk om onze grenzen te respecteren?