Ik ben niet de mama die ik op voorhand dacht te worden

Fysiek gezien voel ik me verschrikkelijk. Het is niet alleen het gebrek aan slaap, het is het gebrek aan álles voor mij. Zelfs als ik naar de kapper ga of zo: dan moet ik eerst een miljoen dingetjes doen, en dus kan ik me zelfs dan niet ontspannen en me even op mezelf focussen. 

Ik hang altijd vast aan een schema, ik moet de hele tijd opruimen, er is altijd gezeur, er wordt met eten gegooid, er worden dingen kapot gemaakt … Ik weet wel dat dat er bij hoort met een peuter in huis, en het triestige is dat ik besef dat ik dan nog geluk heb. Ik heb een gemakkelijke baby gehad, en mijn peuter heeft zelden driftbuien. 

Het ligt niet aan mijn peuter. Ik ben het gewoon zo moe.

De ene dag vindt mijn peuter iets lekker, de volgende dag wordt diezelfde maaltijd categoriek geweigerd. Als je ziek bent, moet je gewoon blijven doorgaan. Uitslapen zit er niet meer in, want je bent voorgeprogrammeerd om tegen ten laatste 7u wakker te worden. 

Ik dacht dat ik zoveel geduld zou hebben. Maar dat heb ik niet. Ik kan niet wachten tot het bedtijd is. 

Ik haat mijn leven. Mijn rommelige huis. Mijn financiën die ik nauwelijks op orde heb. Mijn carrière ligt misschien niet aan diggelen, maar is toch minder een prioriteit – omdat ik er simpelweg niet in slaag om voortdurend op alle vlakken goed te presteren. Ik weet dat ik dramatisch klink, maar ik vind het echt zwaar allemaal. 

Ik vraag me af of andere mama’s hetzelfde gevoel hadden, en na verloop van tijd een ander idee kregen over het moederschap. Ik weet niet hoe ik dit moet blijven volhouden als het zo blijft. En nee, ik voel me niet depressief.

Dat is nog zoiets: als het moederschap zwaar aanvoelt, laten we er dan meteen een klinische aandoening aan linken. Niet dat ik een postpartum depressie wil bagatelliseren, maar ik weet gewoon dat dat niet het probleem is. Ik dacht op voorhand gewoon dat het anders zou zijn, minder zwaar ...  

Vrij naar Mumsnet