Nergens willen ze naartoe, niets willen ze doen

Ik heb geen idee of het gewoon ligt aan het feit dat ze ouder worden, of dat het eerder een kwestie is van “nood aan een digitale detox”. Feit is: ze hangen liever lui rond dan actie te ondernemen en iets te dóen. 

Neem nu vorige week. Ik had voorgesteld om een dagje vrij te nemen en iets leuks te doen met hen – maakt niet uit wat. Hun reactie?

"Nee, te ver."
"Te warm."
"Te saai."
"Wat moeten we daar doen dan?"
"Duurt te lang."
“Te veel wandelen.” 
"Ik wil gewoon thuisblijven."

En dan zie ik ze weer verdwijnen naar hun kamers, of ineengezakt op de zetel, telefoon in de hand, TikTok op repeat, alsof de hele wereld daar wel genoeg in zit.

En ik… ik voel me machteloos. Gefrustreerd. Verdrietig, ook. Het voelt alsof ze hun jeugd weggooien zonder het te beseffen. En ik wil ze wakker schudden: "Dit is het! Dit zijn de zomers waar je later aan terugdenkt!" Maar ze kijken me dan aan alsof ík gek ben. Alsof ik iets wil opdringen dat totaal onzinnig is.

Ik denk terug aan mijn eigen zomers als tiener. Oké, ik weet het – de nostalgie kleurt herinneringen rooskleurig. Maar ik herinner me kamperen met vrienden, zwemmen in een meer, eindeloze fietstochten. Avonden waarop we naar sterren keken en dachten dat het leven groots en meeslepend zou worden. Ik herinner me reizen met mijn ouders waarbij we verdwaalden in steden waar we nog nooit geweest waren. Of sleepte mijn moeder me toen ook mopperend mee? Ben ik gewoon het gemopper vergeten en herinner ik me nu alleen nog de zon op m’n gezicht?

Misschien is het gewoon hun leeftijd. Misschien hoort het erbij. Misschien is hun wereld nu die van online vrienden, groepschats, gameavonden, filters en filmpjes van zeven seconden. En wie ben ik dan om te zeggen dat dat minder waardevol is dan wat wij vroeger deden?

Maar toch. Toch knaagt het. Ik wil niet dat hun jeugd enkel bestaat uit schermtijd en gesloten deuren. Ik wil dat ze frisse lucht voelen, zich vervelen op een leuke plek, onverwacht plezier maken. Zélfs als ze het eerst "saai" vinden.

Misschien zit er niets anders op dan vol te houden. Te blijven vragen, blijven voorstellen, blijven hopen. En soms gewoon mee te gaan in hun wereld, ook al begrijp ik er niet altijd iets van.

Dat probeer ik vooral te onthouden: dat liefde ook zit in het blijven proberen. Zelfs als het standaard antwoord "nah" luidt.