‘Sorry collega, maar mijn kind gaat voor jouw taxirit’

Het begon met de beste bedoelingen. Mijn collega Melissa had autopech en moest ’s avonds naar huis. Haar huis ligt zo’n beetje op mijn route, dus ik zei: ‘Spring maar mee in de auto, geen probleem, we zijn toch collega’s.'

Kleine moeite, toch?

In het begin was het écht geen issue. We eindigden samen ons werk, zij stapte in, ik reed naar haar huis, en daarna pikte ik mijn zoontje van 7 op bij de opvang. Alles prima. Tot Melissa er een gewoonte van maakte om na het werk nog ‘even’ van alles te doen. Nog wat werk afronden, nog snel naar het toilet, en uiteraard nog wat scrollen op haar telefoon. Terwijl ik in de auto zat met een half oog op de klok en een dreigende boete van 25 euro voor te laat komen bij de opvang in mijn achterhoofd.

Ik had haar al een paar keer vriendelijk gezegd dat ik op tijd bij de opvang moest zijn. Die sluiten om 6 uur, hallo stress! En vorige week was het écht menens. Ik had vooraf al gezegd dat we écht om 17u moesten vertrekken die dag. Ze knikte. Ze zou klaar zijn. Maar natuurlijk… om 17u15 zat ze nog steeds te typen alsof haar toetsenbord in brand stond. Resultaat: we vertrokken om 17u30, ik was 20 minuten te laat bij de opvang, en mocht 25 euro afdokken. Top.

En toen… drama


De volgende dag heb ik meteen laten weten dat het de laatste keer was. Ik heb haar uitgelegd dat ik geen taxidienst kan blijven spelen als het me geld én stress kost. Ze vond me hard. Ze zei dat ik haar niet zomaar kon laten zitten – letterlijk dan – en dat ze het niet expres doet. Haar werk vraagt nu eenmaal extra inzet. En ja, dat zal best, maar mijn kind en mijn tijd zijn ook belangrijk. En helaas houdt de opvang geen rekening met ‘collegiale loyaliteit’ wanneer de klok tikt richting sluitingsuur.

Teamdrama deluxe


Andere collega’s fluisterden dat ik ‘wel wat vriendelijker’ mocht zijn. Zelfs mijn manager dropte een passief-agressieve opmerking over ‘elkaar steunen als team’. Mijn collega vroeg me of ik haar niet dan niet ‘alleen op dagen dat ze zeker op tijd zou zijn’ een lift kon geven. Maar eerlijk? Ik vertrouw daar gewoon niet meer op. Mijn mama-radar staat op rood. Ik wil niet nog een keer op de stoep van de opvang staan met het schaamrood op de wangen en een boete op zak.

Ze stelde zelfs voor dat ik mijn zoontje gewoon iets later zou ophalen. Maar sorry, als moeder weet je: sommige dingen schuif je gewoon niet. Dus ben ik nu de slechterik? Misschien voor haar wel. Maar ik ben ook gewoon een mama die haar kind op tijd wil ophalen. En op een bepaald moment stopt de rek in ‘flexibel zijn’.

Welke lessen heb ik nu geleerd?

• Vriendelijkheid is top, tot het structureel ten koste gaat van jezelf.
• Als mama mag je gerust je grenzen trekken, zonder je schuldig te voelen.
• De bus rijdt ook, al duurt het wel wat langer.