Mijn man wil dat ik met de baby op de zetel slaap

Dus… wij hebben een baby van 1,5 maand. Een minimensje dat vooral leeft op borstvoeding, nachtelijke geluidjes en de geur van mama. Ik ben nog met moederschapsrust, ook al werk ik een beetje bij. Mijn partner werkt fulltime en is, zoals hij het zelf graag noemt, de broodwinner.

We hebben maar één slaapkamer in ons appartement, en we hadden vooraf afgesproken dat de baby bij ons zou slapen eens hij er was. Helaas waren we niet gezegend met een goede slaper, dus werd dat al snel onmogelijk voor mijn partner. De eerste weken lag ik daarom braaf in de living te kamperen met onze baby, zodat meneer in alle rust kon slapen en overdag tenminste nog een béétje mens bleef. Maar intussen slaapt ons kleintje iets beter (lees: hij wordt nog maar twee keer per nacht wakker), dus ik dacht: tijd om terug naar mijn bed te verhuizen!

Geen focus? Geen slaap!

Maar helaas… ‘Hij maakt geluidjes,’ zei mijn wederhelft. ‘Ik kan zo echt niet slapen.’ Dus nu is het de bedoeling dat ik – die nog steeds als enige voedt, verschoont, sust en burpt – terug de woonkamer induik, want zijn werk vraagt focus. En blijkbaar ook een volle, 8 uur durende schoonheidsslaap.

En daar zit ik dan met m’n wallen tot aan m’n knieën, me af te vragen: ben ik nu een slechte partner omdat ik vind dat hij óók een beetje slaaptekort zou mogen lijden? Want komaan… ik moet toch niet als enige de zombie van dienst zijn?