Liefde is ook: durven breken voor iets beters

Niet het voortdurende heen en weer gaan tussen twee huizen. Niet het moeten kiezen waar welk knuffeldier slaapt. Niet het missen van verjaardagsmomenten of het niet aan jullie bed mogen staan om "gelukkige verjaardag" te zingen.

Ik had het zo anders gewild.

Een huis vol warmte. Gelach dat door de kamers galmt. Ouders die elkaar graag zien, écht graag zien, en die liefde tonen zonder woorden.

Maar soms loopt het leven anders. En blijven voelde op een dag niet meer als liefde.

Ik heb gekozen. Niet omdat ik jullie opgaf — verre van.
Ik koos net omdat ik jullie niet wilde opgeven.
Omdat jullie een gelukkige mama verdienen.

Eentje die lacht, danst in de woonkamer, die laat zien hoe liefde ook zacht en licht mag zijn.
Niet die stilte aan de eettafel. Niet dat gevoel van op eierschalen lopen in je eigen thuis.

Het spijt me.
Voor alle keren dat jullie moesten glimlachen terwijl je eigenlijk wilde huilen.
Voor het gemis, voor het zoeken, voor het moeten aanpassen.
Voor het feit dat jullie opgroeien in een verhaal dat je zelf niet koos.

Ik weet dat het zwaar is.
Ik zie het als jullie even stil worden.
Ik voel het als jullie vragen stellen waar geen eenvoudig antwoord op bestaat.
En ik hoor het als anderen proberen te bepalen wat liefde is, of wat een mama wel of niet had moeten doen.

Soms krijg ik verwijten.
Ook van jullie.
En ik begrijp het.
Jullie zijn loyaal, zoekend, jong en onwetend. 
Maar weet: ik bleef niet omdat ik te moe was om te vechten, ik ging omdat ik moedig genoeg was om op te komen voor meer.
Voor ons.

Op de dagen dat jullie niet bij mij zijn, leer ik te ademen met een hart dat half is. Ik functioneer, maar echt leven doe ik pas weer als ik jullie terug in mijn armen heb.

En tegelijk… ik geniet.
Van de rust die er nu is.
Van hoe we samen kunnen zijn — echt, vrij, zonder spanning. En ik ben zo dankbaar voor het geluk dat we nu wél voelen. Al is het op twee plekken. Al is het anders dan het ooit was.

Ik hoop dat jullie later begrijpen wat ik jullie vandaag wil meegeven.
Dat liefde zacht mag zijn.
Dat een thuis meer is dan één dak — het is een gevoel.
Dat het oké is om weg te stappen van wat pijn doet, zelfs als het alles is wat je kent.
Dat het niet laf is om te kiezen voor jezelf — het is kracht.
En dat jullie, hoe jullie gezin er ook ooit zal uitzien, altijd mogen kiezen voor warmte, veiligheid en liefde.

Misschien heb ik jullie geen zogezegd ‘kerngezin’ kunnen geven. Maar ik hoop dat ik jullie een kern heb kunnen geven. Een kompas. Een voorbeeld.

Een mama die koos voor geluk.
Voor zichzelf. En voor jullie.

Met heel mijn hart,

Jullie mama