Schooluren en werkuren: niet meteen een goede match …

Ja, onze jobs wel, en we redden het, maar ik bleef me de vraag stellen: hoe doen die andere mama’s (/papa’s/ouders) dat toch? Misschien door verlof te nemen? Door de grootouders in te schakelen? Of misschien was die nood er niet en was hun kindje snel klaar om volledige dagen naar school te gaan? Bij ons was dat in ieder geval niet zo, dus ik was blij dat we de puzzel konden leggen om het zo aangenaam mogelijk te maken voor Nina. 

Dit toont toch aan dat onze manier van werken, onze visie op werken, niet in lijn ligt met natuurlijk ouderschap of het krijgen van kinderen. Dat is wat Janneke Plantenga, hoogleraar economie aan de Universiteit Utrecht, de ‘deeltijdklem’ noemt: eigenlijk is onze maatschappij ingericht op parttime werk. Denk maar aan de manier waarop bij ons kinderopvang functioneert en hoe de schooltijden zijn. Die dwingen de mensen, in veel geval de vrouwen, ertoe parttime te gaan werken. Want wie kan er nu om half vier of om twaalf uur bij de schoolpoort staan wanneer hij of zij fulltime werkt? 

Als we de redenering van Plantenga doortrekken, dan kunnen we twee richtingen uit: ofwel passen we de maatschappij verder aan, zodat die beter aansluit bij de huidige visie op (fulltime) werken. Wat langere opvang voor de kinderen betekent en langere dagen op school. Ofwel richten we onze maatschappij zo in dat ze beter aansluit bij wat onze kinderen nodig hebben: ouders die aanwezig (kunnen) zijn. En dan hebben we het over werkuren die in lijn liggen met de schooluren. Niet andersom. 

Ik denk dat je wel weet waar mijn voorkeur naar uitgaat.

Dit is een fragment uit het boek “Hoe doen die andere mama’s dat toch?”