Prematuurtjes zijn kleine helden (en de mensen die voor hen zorgen ook)

De geboorte van Alfie was niet het begin dat ik verwacht had. Geen rustige start, geen warm fotomoment. Eerder verdoving: 'We gaan een keizersnede doen om 19u, onder volledige narcose.'

Niet onmiddellijk een eerste contact, maar pas de volgende dag, vanuit een bed. Hem nog niet mogen vasthouden, maar alleen zachtjes je handen op hem leggen. Niet zelf ontdekken hoe je voor hem moet zorgen, omdat hij zorg nodig heeft die jij niet kan geven.

Alleen die gevoelens al maken ouders van prematuurtjes anders. Een tikje gebroken, maar tegelijk ongelooflijk sterk.

In de NICU leer je een nieuwe taal: saturatie. CPAP. BPAP. Milliliters melk. Je leert de monitor lezen en de geluiden herkennen. Alarmen die je hart even laten stilstaan tot er iemand “is oké” zegt. Alarmen die gewoon laten horen dat de voeding volledig gegeven is.

Maar je leert ook iets anders: hoeveel liefde in professionaliteit schuilt.

De dokters, vroedvrouwen, verpleegkundigen… dat zijn geen gewone mensen. Dat zijn mensen die jouw baby een wereld geven waarin hij kan groeien. Die elke gram winst meevieren alsof het Olympisch goud is. Die elke mijlpaal extra in de verf zetten. Die je ondersteunen en vastpakken wanneer het moeilijk gaat.

Elke dag dat je kind in de NICU ligt, voel je dat je zijn zorg uit handen moet geven. En hoewel het niet oké is, is het ergens wel oké. Want zij dragen hem mee.

En prematuurtjes… die dragen zichzelf ook. Die kleine, dappere lijfjes die veel te vroeg moeten leren ademen, drinken, volhouden. Die een strijd leveren die niemand van hun leeftijd zou moeten voeren. Die, zonder dat ze het weten, leren aan hun ouders wat echte moed is, wat hun draagkracht is.

Ik kijk naar Alfie en ik zie een kind dat alles al heeft meegemaakt nog voor hij aan zijn “normale” leven begon. Een kind dat bewees dat fragiliteit en kracht perfect samen kunnen bestaan. En ik kijk ook naar de mensen die hem toen opvingen. Naar hun handen, hun zachte woorden, hun kalmte wanneer ik dat niet had.

Prematuurtjes zijn helden, ja.

Maar de mensen die hen elke dag opnieuw laten winnen, zijn dat net zo goed.

Vandaag merk ik soms nog hoe die start in ons lijf zit. In mijn bezorgdheid wanneer hij even anders ademt, een dag niet goed eet, wat koorts heeft… In de manier waarop ik zijn handje net dat tikje langer vasthoud. Maar er is ook zoveel dat dat begin overstemt: zijn lach die de kamer vult, zijn koppigheid, zijn levenslust, zijn enthousiasme.

Hij is wat ze noemen een typische peuterpuber, en het toont dat een moeilijke start geen moeilijke toekomst hoeft te betekenen. Dat kleine helden groot worden, op hun eigen ritme, op hun eigen manier. En dat wij als ouders mogen meegroeien, en ook moeten leren loslaten.

Yasmine