Een ode aan mijn kraamverzorgster
Mevrouw de kraamhulp = een godsgeschenk
Na een nachtje thuis kwam ze vrolijk binnengewandeld, mevrouw de kraamhulp. Mister twin en ikzelf zaten op een klein dieptepuntje. 0 uur slaap, geen ritme, veel tranen (bij de 4 partijen). Hanne had geen minuut nodig om mezelf en mijn frigo in te schatten.
'Ga jij maar slapen en terwijl tover ik wel een kokos-wortelsoep met de wortelen die overduidelijk al een paar weken in de frigo liggen tevoorschijn.'
Ik gaan slapen? Mijn boys achterlaten bij een wildvreemde vrouw? Op elk ander moment in mijn leven had ik geweigerd, maar op de één of andere manier was de combinatie Hanne, 0 uur slaap en alweer wat extra tranen genoeg om mij toch naar mijn bed te sleuren. Mister twin had minder overtuigingskracht nodig, it’s a male thing I think, hij kan beter loslaten.
Na die drie uurtjes slapen had ik Hanne in mijn hart gesloten. Een godsgeschenk is die vrouw, niet meer of niet minder. De flesjes waren gesteriliseerd, de wortel-kokossoep stond klaar (er heeft mij zelden iets zo hard gesmaakt als die soep) en mijn tranen werden voor de zoveelste keer gedroogd, want daar is Hanne meester in. Eén blik van haar en ik had weer alle vertrouwen in de wereld.
Moederfluisteraar of Mary Poppins?
Nu, een dikke 3 maand later, heb ik Hanne moeten uitwuiven. ‘Moeten’, want nu kan ik het alleen aan. Had dat niet zo geweest, dan het ze er wel voor gezorgd dat ze nog langer kon blijven, maar de moederfluisteraarster voelt ook feilloos aan wanneer ze een punt achter de dingen moet zetten. Zo nam ze ook stilzwijgend de beslissing om na een maand en een half te stoppen met koken voor ons. Ze gaf aan dat ik dat maar eens zelf moest proberen, want dat dat wel ging lukken. En ze had gelijk. Ze had gelijk in alles.
Ik kan ze niet beter vergelijken dan met mijn jeugdidool ‘Mary Poppins’. Verschenen uit het niets, kordaat, lief, zacht en een tikkeltje ondeugend. En opeens was ze ook weer weg, op zoek naar andere gezinnen om te helpen. Het klinkt misschien een beetje melig (een moeder is gewoon emotioneler, we moeten dat toegeven), maar mijn lofzang voor Hanne kan niet lang en groot genoeg zijn.
Een lofzang aan de kraamzorg
Ik heb ze uitgewuifd met een grote bos bloemen, maar ik geef haar ook nog graag dit geschenk. Dit is mijn lofzang aan de kraamzorg, maar in het bijzonder aan jou, Hanne. Je bent een unieke, speciale vrouw die wonderen voor ons heeft gedaan. Ik durf zelfs zeggen dat ik door jou die zo gevreesde postnatale depressie heb vermeden (olé, hypersensitieve ik). Je doopte mijn Arthur en Felix om tot de koning en de hofnar. Wel, ook je koning en je hofnar zeggen dank je wel. Dank je wel voor al het geduld, al de zorgen al de flesjes en al de mooie momenten.
Ik raad het iedereen aan, zo’n Hanne. Alleen, binnen een paar jaartjes zal ze wel weer even niet meer beschikbaar zijn, want dan staat ze al geblokkeerd om mee te komen helpen als het zusje van mijn boys er is.
