Waarom ik voorlopig nog een helikoptermama blijf

Speelmama

Toen mijn zoon nog een minibaby was, droomde ik ervan dat hij zou spelen of rondkruipen en ik vanuit de zetel met een boek kon toekijken. Hemels! Natuurlijk is dat niet gebeurd. Babylief was alleen blij als mama met hem bezig was, elke tien minuten iets anders natuurlijk, en zo niét blij op de andere momenten dat negeren moeilijk was. Ik gaf het op en nam mijn nieuwe rol, met wat gezaag tegen de papa, aan. Ik werd een speelmama.

Ik help tot hij het zelf kan

Ik heb een vriendin die resoluut zegt dat ze niet speelt met haar kinderen. Ik wil er voor de duidelijkheid wel bij zeggen dat ze een hele lieve, zorgzame en toegewijde moeder is op alle vlakken. Maar wat zij niet doet, is spelen. Ik kan me niet voorstellen hoe dit zou werken met mijn zoon, niet meedoen in zijn spel is geen optie. En na drie jaar, zou ik ook niet anders meer willen. Wie wil nu geen prinses zijn die wakker gekust wordt door haar kleine prins? Of meneer ‘vetje’, als tegenhanger van zijn Kapitein Haak…

Ik ga mee in zijn spel, ik doe mee in wat hij opdraagt en stuur soms een beetje bij. Ik ga mee naar de speeltuin en hou zijn handje vast op de ‘grote’ speeltuigen. Mijn meneertje heeft er een handje van zich te interesseren voor de dingen die zijn lijfje niet aankan. Dat hij een tikje kleiner is dan gemiddeld en zijn beentjes soms nét tekort schieten waar anderen van zijn leeftijd het wel zelf kunnen, helpt natuurlijk niet. En dus help ik hem. Met een handje of een duwtje. Tot hij het kan, en dan doet-ie het alleen.

Dat niet doen zeg je? Heb ik geprobeerd. Na tien minuten hardnekkig proberen is hij toch op een groot speeltuig geraakt en in een mum van tijd zat hij op een plek waar ik er niet meer aankon. Gelukkig waren er behulpzame meisjes aanwezig… Nee, dat leer ik hem liever wat en hoe hij het moet doen.

Leren loslaten

Yep, dat maakt me een helikoptermama. En soms geeft me dat een schuldgevoel. Zeker als je in groep op reis bent en de rest rustig op het terras in de zon zit. En jij steeds weer opspringt om te helpen of te gaan kijken.

Uiteindelijk ging ik ook maar mijn al half koude eten gaan opeten. Zoonlief zat op een speeltuig waar hij al het volledige proces was doorlopen en een vriendin kon hem zien van waar ze zat.

Spijt

En toen… toen werd de vriendin gestoord door haar eigen zoon en zag ik steeds maar geen teken van mijn zoon. Ik werd ongerust maar ik probeerde het los te laten. Hij zou wel komen toch? En alle andere keren was ik ook ongerust over niks. Nee, hij was nu drie, ik moest het leren een beetje los te laten.

Een beslissing die ik me nooit meer heb beklaagd toen een vrouw met mijn zoon in haar armen naar mij toekwam. Hij weende (gelukkig), maar wel hard (aw). Hij was gevallen van het speeltuig, en volgens anderen die het gezien hadden, toch wel van redelijk hoog. Hij had pijn aan zijn onderrug en huilde zo hysterisch dat hij er bijna van moest overgeven.

Ik nam hem op mijn schoot, gaf hem te drinken, vroeg wat er gebeurd was en probeerde hem te kalmeren. Ondertussen bracht een serveerster een koude natte handdoek, en belde mijn man de huisarts. Onze heerlijk niet-panikerende huisarts: als hij over een half uur nog niet kon lopen, moesten we komen en anders niet.

Het gehuil hield lang aan, of in elk geval: het voelde lang. Maar uiteindelijk minderde het, en wilde hij terug frietjes eten. Na tien minuten wilde hij rondlopen, en naar het ballenbad. Wat mocht. Hij hield er enkel een blauwe plek aan over. 

Aangepast aan de leeftijd

Ik heb daar en dan beslist dat ‘helikopteren’ misschien kinderen wel leerkansen ontneemt, maar dat er ook zoiets bestaat als ‘leeftijdsgepast reageren’. In mijn ogen kan het geen helikopteren genoemd worden als je kind klein is en risico’s niet of fout inschat. In dit geval wist mijn zoon hoe het moest, maar toch ging het mis. Hij was misschien vermoeid en had minder grip, of werd overmoedig of misschien was het gewoon een inschattingsfoutje.

Zolang je het kind ook aanmoedigt om zelfstandig dingen te proberen, je niet de boodschap geeft dat wat hij probeert gevaarlijk is (een valkuil van helikopteren, waarbij zoveel ‘voorzichtig’ wordt geschreeuwd dat het kind niets meer durft) en je hem de tools aanreikt om het op den duur zelf te kunnen, dan zie ik er helemaal mis mee.

En dat is waarom ik nog wel eventjes helikopermama zal blijven, zeker wat betreft buitenspeelpleinen. Zonder schuldgevoel, deze keer.