Het is de tijd van het jaar: oudercontact!

Oudercontact eerste kleuterklas

Het oudercontact op het einde van het schooljaar is op de school van mijn kinderen niet verplicht, en toch ga ik voor allebei eventjes luisteren. De reden: ik wil echt wel eens weten wat ze hebben uitgestoken de laatste maanden en hoe ze zijn ontwikkeld. Kunnen ze goed mee? Begrijpen ze alles? Wat doen ze graag en wat niet?

Ik geef toe: ik ga met een ander gevoel naar het oudercontact van mijn jongste (eerste kleuterklas) dan naar dat van mijn oudste (eerste leerjaar). Bij de jongste ga ik vooral, geef ik eerlijk toe, omdat ik als halfverliefde moeder maar wat graag wat complimentjes en leuke verhalen over dat geweldige dochtertje van mij wil horen… Ahum, mijn kind, schoon kind, weet je wel… Ik probeer dan echt zo lang mogelijk bescheiden blijven (‘O ja, ècht, kan ze dat al?’), maar na een minuutje of twee laat ik dat bescheiden masker compleet vallen om zonder schroom mee lof te zingen over die geweldige kleuter van mij… ‘Ja, ze is echt grappig, hahaha!’, ‘Ja, ze kan toch wel een deugniet zijn, hahaha!’, ‘Moh zeg, heeft ze dat ècht gezegd, wow!’ Bloos bloos, wapper wapper!

Elke moeder kent het wel. Je glimlach kan dan niet breder zijn, je ogen kunnen niet meer stralen… Je hebt haar zien evolueren, haar spraak verbeteren… Bravo voor de juf en voor de dochter, goed gedaan allebei!

Kortom: bij dat van de kleinste maak ik me (nog) geen zorgen. Het zijn leuke babbels, alles gaat goed, er is nog niet ‘die druk’.
 

Oudercontact eerste leerjaar

Dat is bij de oudste toch al anders. Ik voelde het verschil al in de derde kleuterklas, waar de kinderen van meet af aan werden klaargestoomd voor het eerste leerjaar. Ineens werden ze intenser gescreend. Voor alle duidelijkheid: elke juf/meester is anders, elke school heeft zijn aanpak, en ik wil hier zeker niet tegen de schenen stampen. Maar elk oudercontact voelde toch altijd een beetje als een stressmoment aan. Omdat ik sindsdien heb ondervonden dat je soms moet leren opkomen voor jezelf en voor je kind. Of omdat je soms moet leren incasseren als een opmerking terecht is. En dan heb ik nog een kind dat supergoed haar best doet en eigenlijk vlotjes leert. Ik weet dus eigenlijk dat ik me geen zorgen hoef te maken. Maar het is een nieuw pad waarop je je als ouder begeeft, en het is toch niet altijd even gemakkelijk om er je evenwicht op te bewaren.

Het hoort erbij, bij opgroeiende kinderen. Hoe groter ze worden, hoe meer ze in de ‘echte wereld’ terechtkomen. En hoe meer je als ouder moet leren om onderscheid te maken tussen de meningen van derden (school, opvang) en die van jezelf. Soms helpen die meningen je echt vooruit, helpen ze je wijzen op iets dat jij over het hoofd hebt gezien. Maar soms is het omgekeerde waar. Het blijft zo belangrijk om zo veel mogelijk je buikgevoel te volgen… Dat is niet je kind verwennen, vind ik, maar je kind kennen. En zelf weten wat zijn/haar sterktes en zwaktes zijn. 

Heel concreet? Ik kreeg eens te horen dat ze naar de logopedie moest gaan. Was het goedbedoeld advies? Absoluut, daar twijfel ik niet aan. Maar moest mijn kind daarom logopedie volgen? Tja, nee, niet zolang ze er zelf geen last van heeft, vind ik. En dat was niet het geval. Dus, waarom zou ik haar en mezelf die stress bezorgen?