De (tweede) ultieme relatietest: samen op vakantie gaan

8/07/2022

Door Mama Guest Moms

Samen kinderen krijgen, dat is, vind ik nog altijd, de ultieme relatietest. En één keer per jaar komt daar nog een tweede test bij: samen op vakantie gaan en weer voor langere tijd samen tijd doorbrengen met het gezin. Het vergt in het begin heel wat aanpassing en geduld – langs beide kanten – om weer level te zijn met elkaar. Want hey, het is vakantie, dus je moet zoveel mogelijk genieten, toch?

Ineens weer allebei fulltime thuis

De waarheid is, althans toch voor mij (want het is anders bij iedereen): dat genieten tijdens de vakantie wordt zwaar overroepen. Of, tenminste, de druk ligt te hoog.

Sure, je spaart hier een heel jaar voor en je kijkt er bijna even lang naar uit. Maar dan is het zover. Het grote moment. Vaak komt dat grote moment aan het einde van een héél druk jaar vol schoolverplichtingen en laatste deadlines op het werk. Wat zeg ik, aan de workload lijkt geen einde te komen. Maar je mag je valiezen inpakken, joehoe! (en echt waar, zonder zever, joehoe, want ik weet dat op vakantie gaan nog altijd een luxe is).

Jij en je partner zijn ineens weer allebei fulltime thuis, net als de kindjes. Het is druk, chaotisch. Er loopt ineens ook van alles, maar dan ook van alles mis. Stress, misverstanden en andere vervelende beesten stapelen zich op. Je snapt je partner ineens niet meer zo goed, en hij snapt jou ook niet. En er was al niet veel reserve, want je loopt de laatste maanden al allebei moe en overvraagd rond.

Dit is aanpassen

Maar goed, op de een of andere manier slaag je erin om de valiezen gepakt te krijgen en zonder al te veel kleerscheuren op de plaats van bestemming te geraken. Oef! We made it. De ergernissen van thuis verdwijnen even als sneeuw voor de zon, want wow, is dit niet allemaal de moeite geweest? De zon, de kindjes die kunnen spelen in het zwembad, wij die kunnen uit- of doorslapen… Nu ja, of toch zo goed als, mits een aantal onderbrekingen, omdat de kinderen toch hun draai niet meteen vinden 's nachts in dat nieuwe huis… En moeder de enige lijkt te zijn die dat hoort…

En dan begint het. Het samenleven. Het besef sijpelt binnen: wow, dit is aanpassen. Maar dan echt. Het besef dat we in het jaar gewoon constant voortdoen, werken, gaan slapen, opstaan en weer werken, met af en toe een kleine break ertussen. Het besef dat we daar tussenin veel te weinig praten, maar dan écht praten. Want: ook in dat zonnige vakantieland ontstaan er weer kleine ergernissen die op de een of andere manier uitmonden in veel te grote conflicten. Het voelt allemaal zo onnodig zwaar aan, en je vraagt je af: vanwaar komt dit allemaal? Hoe komt het dat ik hem niet meer kan vatten?

Te moe om veel zinnigs te vertellen

Het moet allemaal zo tof zijn op vakantie. En dat is het ook wel, of althans toch het grootste deel ervan. Maar het is bij ons toch het jaarlijkse ‘grote schoonmaakmoment’, heb ik vastgesteld. Doorheen de week zien we elkaar meestal pas ’s avonds laat, waardoor we allebei te moe zijn om nog veel zinnigs te vertellen. Het blijft vooral bij het maken van praktische afspraken of het vertellen over de kinderen. Maar de echte babbels, die blijven veel te vaak uit, ook in het weekend, omdat de kinderen er altijd zijn en wij ons veel te weinig verplichten eens een momentje voor ons tweetjes te nemen.

Praten helpt, maar het komt zeker niet allemaal vanzelf. Het is echt keihard werken als je voor elkaar blijft kiezen. In de heat of the moment denk ik soms: ‘Het gaat niet meer. Dit zal een eindig verhaal zijn.’ En hupla, mijn scheiding lijkt al helemaal uitgestippeld. Maar de volgende dag krijg ik gelukkig weer wat meer perspectief en besef ik: ‘Zoveel jaar samen gooi je niet zomaar weg.’ En denk ik ook: ‘Wat zou ik zonder hem zijn?’

Er zijn op vakantie heel veel leuke dagen geweest. Maar ook dagen waarop de kinderen er geen zin in hadden (want ‘dat zand is te heet’, ‘ik ben moe’, ‘ik wilnieeee!’ enzovoort enzoverder), of waarop het koude oorlog was tussen hem en mij. Die laatste dagen waren gelukkig in de minderheid, maar ze wegen wel door.

Uiteindelijk besef ik dat het niet altijd feest hoeft te zijn op vakantie. Voor ons, en ik weet heel zeker voor veel koppels, is vakantie ook een uitlaatklep van verdoken frustraties. Dat hoorde ik achteraf toch ook van andere koppels.

Wat ik me voorneem?

elkaar veel vaker verplichten er tussenuit te gaan, zij het kort, om bij te babbelen. Wat wil zeggen: vaker beroep doen op een babysit.
elkaar veel vaker eens een compliment geven. Maar dan echt gemeend.
Veel vaker elkaar eens vastpakken. En zelf meer moeite doen om te babbelen, ook al ben ik moe.

Als we zo hard kunnen werken voor ons werk en voor onze kinderen, waarom dan niet ook voor onze relatie?

Gastmama K.