Een tijdje terug las ik een artikel van een mama die niet begreep waarom het moederschap door sommigen als zwaar of moeilijk werd aangevoeld. Eerlijk, toen mijn meisjes nog baby waren (ondertussen een paar jaar geleden), vond ik het niet altijd gemakkelijk, mama zijn. Super voor bij wie alles wel op rolletjes loopt, maar ik had twee notoire slechte slapers in huis. En dat chronische slaaptekort woog door.
Slaap. Oh, ik heb je zo hard nodig!
Het zorgde ervoor dat ik minder geduld had. Ik kon niet goed meer relativeren. Ik kon minder genieten. Op het moment zelf voelde ik dat niet zo scherp aan, maar nu, x jaar later, merk ik pas het verschil…
Nu de meisjes al meer dan een jaar allebei doorslapen, merk ik dat er een nieuwe wereld voor mij is opengegaan. Ik heb zoveel meer energie. En dus ook reserve. Ik kan zo hard genieten. Mij omdraaien naar de meisjes op de achterbank en intens gelukkig zijn als ik ze daar zie zitten (zelfs al maken ze ruzie). Hen knuffels geven en niet willen loslaten.
Soms denk ik nu met weemoed terug aan die babyjaren. Wat waren ze lief. En mooi. En schattig. Zo jammer dat ik toen soms te moe was om er 100% van te genieten. Maar ondanks de vermoeidheid … heb ik wel heel vaak genoten. Er zijn meer dan genoeg mooie, prachtige herinneringen...
Motherhood: nee, het is niet moeilijk, het is soms moeilijk
Om terug te komen op het moederschap en hoe zwaar of niet zwaar het is... Nu ik weer helder kan denken omdat ik mijn 7 uren slaap per nacht ‘krijg’ :-).
Voor mij is het moederschap niet zwaar. En ook niet gemakkelijk. Het is gewoon soms moeilijk en soms gemakkelijk, afhankelijk van het moment, de dag, het uur waarop je het me vraagt. Er zijn heerlijke momenten waarop ik mij intens gelukkig voel en op een roze wolk zweef, er zijn toffe fases waarop alles prima is en de lucht wolkeloos blauw. En dan zijn ook kleine opstootjes, donderwolken, luchtverzakkingen whatever, waarop ik eventjes groen en blauw uitsla.