Voor de duizend-en-eerste keer te laat op een familiefeest
Terwijl ik de gordel dichtklik - mijn mompelende echtgenoot zet de wagen ondertussen al in achteruit - en probeer op adem te komen bedenk ik: ‘Hoe is dat toch mogelijk, dat we telkens weer te laat zijn?’ Nochtans zie ik met de beste wil van de wereld niet in hoe ik het klaarstoomproces deze ochtend had kunnen versnellen.
We hebben genoeg tijd. No worries!
Dankzij het enthousiasme van mijn 2-jarige zoon ben ik om 5u15 al klaar om de dag te beginnen. Ik profiteer van het onzalige uur om hem tijdig in bad te stoppen en hij zit/ springt/loopt fris gewassen in de woonkamer tegen 8u15. Even later zitten beide kinders gevoederd en verzadigd gezellig TV te kijken. Mijn man en ik eten een ontbijtje en overlopen de orde van de dag. We beslissen zeker ten laatste om 11u30 te vertrekken. Vooraf allebei even douchen en aankleden.
Die broek en dat hemd moeten nog gestreken worden? Tijd zat. De dochter nog even een badje geven? Geen probleem, dat gaat snel en efficiënt. Zelfs wanneer broer beslist om deel te nemen aan de activiteiten. Beide kindjes worden aangekleed en ververst - en een tweede keer ververst, en een derde. Terwijl Felix overenthousiast door de living ‘schaatst’ op zijn kousenvoeten sta ik waarschuwingen te roepen aan de strijkplank, in pyjama, ongewassen.
Het is ondertussen 10u55 en ik besef dat de tijd niet stilstaat. Ik spoed me om de broek en het hemd rond (of plat) te krijgen. Clara moet nog steeds eten en ikzelf moet op een of andere manier aangekleed geraken. Daar struikelt mijn spring in ’t veld over het tapijt en barst los in een huilbui. Na de eerste schrik blijkt het vals alarm, de volgende buil in het rijtje deze week. Ik parkeer mijn zoon in de zetel, voor de TV, om de gemoederen wat te bedaren en geef Clara haar papje.
Verontrust zie ik dat de klok ondertussen 11u30 aangeeft. De echtgenoot loopt zenuwachtig rond en draagt bagage naar de wagen. ‘Kunnen we zowat vertrekken?’ Een verdacht geurtje verspreidt zich door de woonkamer en ik realiseer me dat er nog een dringende pamper moet vervangen worden. Vervolgens draag ik beide kinderen over aan de echtgenoot zodat ze al in de wagen kunnen gaan zitten. Ik kleed me aan in recordtempo, douchen zit er niet meer in, en grabbel snel wat mascara mee. Schoenen en kleedje passen niet echt bij mekaar, maar geen tijd meer om de outfit verder af te stemmen. Ik spurt de deur uit.
Kan ik alles afvinken van mijn denkbeeldig lijstje?
Hebben we nu wel alles mee? Relax? Check. Pampers, vochtige doekjes, papje, lepeltje, bavetje. Ik maak een denkbeeldig lijstje in mijn hoofd. Waar waren we gebleven? Papje en accessoires. Check. Reservekleertjes voor de dochter én de zoon voor in het geval er nog een accidentje zou gebeuren. Yep. Een dekentje heb ik niet mee. Tja, de tetradoek zal moeten volstaan, of mijn trui.
Cadeau voor het feestvarken? Mijn hart staat even stil. Oef, gelukkig had ik het pakje al op voorhand in de koffer gelegd. Wat speeltjes voor Clara en een autootje en stickerboekje voor Felix. Present. Oké, dat zal het wel ongeveer zijn, zeker? Ik grabbel in mijn tas naar de gsm, om snel even een sms’je te sturen naar de betrokken/getroffen familieleden. Mmm, ik dacht dat een kleinere handtas het probleem van moeilijk op te sporen attributen zou aanpakken, maar neen - gsm blijkt onvindbaar. Ik herinner me dat ik hem ging opladen…
Voor de zekerheid: de kinderen? Check!
Ik kijk even opzij naar de echtgenoot en besluit dan toch maar het euvel van de vergeten gsm voor mezelf te houden. We zijn dus, opnieuw, gigantisch te laat vandaag. In de spiegel zie ik een nogal verfromfraaide reflectie die haar oorbellen vergeten is. Tja.
Kinderen? Ik kijk nog even achterom, voor de zekerheid. Check.
