Het is het moment waarop ik de tandpasta van de kinderen op mijn tandenborstel smeer of in de douche sta en me niet meer kan herinneren of ik mijn haar nu wel of niet gewassen heb… Kortom dat moment waarop de vermoeidheid toeslaat, de dringend nodige thermometer kwijt is en m’n man en ik precies even plots vergeten hoe dat ook al weer ging: lief zijn voor elkaar.
Het is het moment waarop de eerste van de drie ziek is en onze (nacht)rust grondig verstoord is. Zoiets waarbij je onmiddellijk weet dat er nog een tweede ziek kindje zal volgen en met wat pech ook nog een derde. En als het echt tegenvalt krijgt mama en/of papa het ook of hebben ze het alle drie tegelijk. Al is dat in theorie praktisch dan wel handiger.
Je weet immers - en dat is meteen ook een grote stress-trigger - dat al je plannen plots helemaal anders moeten of zullen schuiven. En dan starten de dilemma’s:
Sociaal verlof / overuren / vakantie opnemen of hopen dat de grootouders (weeral eens) inspringen (wat zijn we blij dat we hen hebben!)?
Nog even afwachten of toch vandaag al naar de kinderarts (in de hoop dat er nog plaats is)?
Starten met perdolan of nurofen (zodat ‘s nachts niet heel die slaapzak uit moet wanneer bijgeven nodig blijkt)?
Bezoek nu al afbellen of toch nog even wachten?
Wel of niet thuisblijven net nu je dat avondje weg plande?
…
Met andere woorden: onze energiebarometer zakt serieus.
Al zal die binnenkort wel weer stijgen, want het is ook hét moment waarop mijn man en ik sorry zeggen tegen elkaar en het weer goed maken, we blij zijn als iedereen zich terug beter voelt, ik weer een onderwerp heb om over te schrijven, de rust terugkeert en – ook al voelt het dan absoluut niet zo - de mooie momenten daardoor onbewust nog mooier zullen zijn. (Of er in ieder geval toch al terug een moment komt waarop de juiste tandpasta op de borstel gaat.)
