Co-sleeping, waarom niet?

Overdag sliep ons dochtertje de eerste maanden enkel als ze in mijn armen lag of in de draagdoek zat. ’s Nachts sliep ze die eerste maanden in de co-sleeper die naast me stond. Zo kon ik makkelijk mijn hand op haar leggen als ze wat onrustig werd. Tot ze begon te rollen en niet meer in de co-sleeper kon. 

Er waren veel nachten dat we meerdere keren moesten opstaan om haar terug in slaap te krijgen. In onze omgeving werd er namelijk veel nadruk gelegd op hoe belangrijk het was dat ze in haar eigen bedje sliep. Op een bepaald moment kregen we haar niet rustig en besliste ik om haar tussen ons in bed te leggen. Nog nooit sliep ze zo snel terug in als die nacht. Maar dit zou eenmalig zijn, want het is belangrijk dat kindjes in hun eigen bed slapen …

De winter kwam eraan en zo ook de vele ziektes die daarmee gepaard gingen. Ons dochtertje sliep nog onrustiger dan ze ervoor al deed en ik voelde me schuldig omdat ik haar in haar eigen bedje legde. Al snel maakten we de klik om haar bij ons in bed te leggen als ze ’s nachts voor de zoveelste keer wakker werd door een hoestbui. En al snel sliep ze meer bij ons in bed dan in haar eigen bedje. 

‘Ze ligt enkel bij ons in bed als ze ziek is,’ zei ik tegen onze familie. Alsof ik mij moest verantwoorden dat ons dochtertje bij ons in bed sliep. En vaak kreeg ik hetzelfde antwoord: ‘Je moet dat niet te veel doen hoor, anders verwen je haar.’ Sinds wanneer is er zijn voor je kind ‘verwennen’? 

Mijn “schaamte” kende een keerpunt toen ik op mijn werk tegen een aantal collega’s met kindjes hierover vertelde. Eén van die collega’s zei dat zijn zoontje van 9 jaar nog vaak bij hen komt liggen ’s nachts. Dat ze een extra eenpersoonsbed aan hun bed hadden gezet zodat hij altijd bij hen terecht kan als hij dit wil. 

Daarnaast kwam ik ook meer en meer filmpjes tegen op sociale media over co-sleeping (want uiteraard zocht ik daar veel over op, better safe than sorry…). Een filmpje dat me altijd bij zal blijven was van een vrouw die nu een puberzoon heeft en die vertelde dat ze vroeger ook steeds commentaar kreeg op het verwennen van haar zoon door te co-sleepen. Maar dat haar puberzoon nu wel af en toe bij haar in bed kroop ’s avonds om zijn onzekerheden en problemen te delen en even de warmte van mama op te zoeken. En dat wil ik ook voor mijn dochter! Dat ze weet dat ze altijd bij ons terecht kan, met alles. 

Dus vandaag vertel ik vol trots over het feit dat onze dochter van intussen bijna twee jaar nog vaak bij ons in bed slaapt. En de commentaren die hier nog heel af en toe op komen, leg ik zeer gemakkelijk naast me neer. Want wat is er nu heerlijker dan ’s ochtends je ogen open te doen en onmiddellijk de lach van je lieve dochter te zien?